Het zonnetje scheen op de vroege ochtend van 25 April 2009. Mijn vriendin en ik waren zojuist geland op Engelse bodem. Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten begonnen de zenuwen. Weken, dan wel niet maanden, keek ik uit naar de wedstrijd West Ham United – Chelsea. Voor supporters slechts een normale wedstrijd, voor mij een dag om nooit te vergeten.
Nu, zeven jaar later, weet ik alles nog. De straten richting het stadion, de verkopers van sjaals en programma boekjes, de torentjes voor het stadion, zingende supporters om en nabij het stadion en het betreden van Upton Park. Ik zat op de East side helemaal bovenin met de Away supporters schuin onder mij. Schitterend hoe beide supporters groepen elkaar verbaal aanvielen. Ik bleef maar om mij heen kijken tot dat de spelers eindelijk het veld betraden. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik terug denk aan die opkomst. Het ‘ I’m Forever Blowing Bubbles’ galmde uit de speakers en de bubbles uit de machines kwamen tevoorschijn. Luidkeels werd er mee gezongen en toen de stadionspeaker het volume tot stilte bracht was daar het prachtige gezang uit duizenden kelen. KIP -PEN – VEL! Ik was op slag verliefd geworden en Upton Park en het Engelse voetbal. Vanaf dat moment wist ik het zeker, liefde op het eerste gezicht bestaat!
Ik ben geen persoon dat snel terug zal keren naar een stadion. Ik vind dat je door moet wanneer je van al het moois om je heen wilt genieten. Toch was Upton Park een ander verhaal. Het heeft iets, iets wat ik niet terugvind in andere stadions, natuurlijk heb ik niet de leeftijd dat ik Roker Park of Highbury mocht mee maken. Echter ben ik daarmee niet minder tevreden met wat ik nu nog allemaal mag en kan zien. Vergelijken met stadions die helaas niet meer bestaan heeft dan ook geen enkele zin.
Upton Park geeft mij het typisch Engels voetbal gevoel. Sjoerd Moussou schreef het eens in zijn column in het Algemeen Dagblad. De lange stiltes van mensen die hun adem inhouden – om het daarna hartstochtelijk uit te schreeuwen maken het Engelse voetbal uniek. Hiermee sprak hij niet over Upton Park maar voor mij beschreef dit het echte gevoel dat ik had bij het stadion. De emotie was onbeschrijfelijk en zo ontzettend mooi, dat valt met geen woord te beschrijven.
Ik ging dan ook terug naar de plek waar ik verliefd werd op het Engelse voetbal. Ik bezocht West Ham United – West Bromwich Albion op Upton Park in een van de meeste spectaculaire wedstrijden, eindstand 3-3, die ik mocht zien. Toch was de wedstrijd of de eindstand voor mij niet het belangrijkste. Het ging mij om het proeven van de sfeer, het beleven van een wedstrijd in een geweldig stadion en om de terugkeer naar de plek waar in aanraking kwam met het Engelse voetbal.
Op 22 Maart van het jaar 2013 kwam het onvermijdelijke nieuws dat West Ham United in 2016 zou vertrekken naar het Olympisch stadion. Upton Park zou hiermee na 112 jaar trouwe dienst verlaten worden. Een groot gemis en mede daarom besloot ik om op 28 december, in het laatste jaar op Upton Park, het stadion nog eens te bezoeken. West Ham United – Southampton zou die dag de wedstrijd zijn in wat voor mij het laatste bezoek aan Upton Park was.
Ik liep richting het stadion en zag overal de tekst ‘’ Farewell Boleyn’’ terugkomen. Het zou een gedenkwaardige middag worden. De wedstrijd zelf kon mij gestolen worden, ik genoot van het ’’ I’m Forever Blowing Bubbles’’. Ik genoot van het voetbal onder kunstlicht, van de passie bij de supporters en van de geweldige tribunes die Upton Park rijk is. Noem mijn liefde voor stadions hoe je het wilt noemen, noem mijn gevoel over Upton Park hoe je het wilt noemen alleen vergeet niet dat het hebben van een passie een van de mooiste dingen in het leven is. Een bezoek aan het stadion was niet zomaar iets, het was pure voetbalromantiek.
Na 90 minuten, rond de klok van kwart over zeven plaatselijke tijd, was het dan zover. Mijn laatste fluitsignaal op Upton Park had geklonken. West Ham United won de wedstrijd met 2-1 en een ieder ging langzaam aan richting huis. Ik bleef nog even staan en keek nog eenmaal om mij heen. Upton Park staat op het netvlies en dat zal altijd zo blijven. Een stukje voetbalcultuur gaat verloren, maar wordt nooit vergeten.
Upton Park, bedankt voor de ervaring! Het gaat je goed……
‘’ I’m Forever Blowing Bubbles ‘’
-Upton Park –
1904 – 2016
