Voetbalgeschiedenis zoals ik het nog nooit zag. Gisteren was ik getuige van de eerste overwinning ooit van Albanië op een eindronde. En geloof mij of niet, ik vond het schitterend en de wedstrijd had niet mooier kunnen eindigen!
Ruim 12 uur voor de wedstrijd reden wij weg uit Montpellier. Op het programma stonden vandaag zes stadions en een wedstrijd in groep A van het Europees Kampioenschap. Na gisteren een dag zonder voetbal was ik best wel weer toe aan een wedstrijd. Ik kan genieten van lege stadions hoor begrijp mij niet verkeerd, maar toch blijft een wedstrijd in een stadion toch het allermooist.
Stadion bezoeken dus! Ik moet zeggen, het is altijd weer een sport om ergens binnen te komen. Vandaag scheelde het niet veel of er zat een bewakingshond aan onze benen. Hadden wij in Nîmes nog het geluk dat de politie, die nota bene het stadion bewaakte, even niet goed aan het opletten was toen ik een deurtje open deed, waren de problemen in Lyon iets groter. Stade de Gerland, het oude stadion van Lyon, was hermetisch afgesloten. Een van de jongens zag een gat in het hek en kroop er doorheen. Hij rende gelijk richting de tribunes toen ik nog bezig was om het hek door te gaan. Uit het niets kwam er een auto van de security aanrijden waarbij de hond, een rottweiler, op enkele meters stond toe te kijken hoe die ons te grazen kon nemen. Gelukkig zat iedereen binnen no time weer in de wagen en werd deze meerdere malen op de foto gezet. De beste man probeerde nog de politie te bellen maar zonder dat die het wist waren de vogels al gevlogen. Morgen poging twee want binnen komen zullen wij!
De stadions die wij wel zagen waren niet allen even de moeite waard. Parc des Sports van Arles-Avignon en het eerder genoemde bezoek aan Nîmes waren de moeite waard. Bezoeken bij de vierde divisie clubs Le Pontet en Lyon Duchere waren minder van toegevoegde waarde.
Na al deze ervaringen wat stadions betreft besloten wij onze weg te vervolgen richting Stade de Lyon, dat overigens geheel terzijde helemaal niet in Lyon ligt! Ruim op tijd kwamen wij aan en waren de eerste toeterende Albanezen al te horen. Een pizza op het terras tussen de Roemenen en Albanezen zorgde voor het nodige aan dagelijkse vetten en zo konden wij zonder problemen onze weg richting het stadion vervolgen.
Ruim een week eerder was ik al getuige van een wedstrijd van Albanië. Wat een feest maakten zij er toen van en dat was nu zeker niet anders! We liepen richting het stadion en kwamen overal groepjes dansende Albanezen tegen. Het was een groot feest zoals wij dat niet gewend zijn! Vergeet alle wortels en klompen op mensen hun hoofd, Albanezen weten hoe je een interland moet vieren!
De wedstrijd dan! Zoals ik al zei ben ik getuige geweest van een stukje voetbalgeschiedenis. Vier minuten voor het sluiten van de eerste helft was daar uit het niets spits Sadiku met een kopbal die de 1-0 voor Albanië op het score board zetten! Wat een vreugde en emotie op de tribunes! Mensen vielen elkaar in de armen, begonnen te huilen en schreeuwde de longen uit hun lijf! Albanië had voor het eerst op een eindtoernooi gescoord en dat wilde de fans weten ook! Ik was oprecht blij met de goal en met het geluk voor al deze mensen!
Wat resteerde waren 45 slopende minuten waar ik zelf zenuwachtig van werd. Albanië verdedigde vol trots en Roemenië probeerde het wel maar kon het niet. Voor mij zat een man met zijn zoon beide in een Albanië shirt. De beste man heeft van de laatste 20 minuten niets meer gezien. Zijn zoon vertelde alles wat er gebeurde en begon steeds meer en meer te springen. Na een belachelijke vijf minuten blessuretijd was het dan zover! Pa kon zijn zoon in de armen sluiten en beide stonden met tranen in hun ogen! Albanië had voor het eerst in hun bestaan een wedstrijd gewonnen op een eindronde en dat wilde de mensen weten. Ik keek nogmaals om mijn heen en voelde mij oprecht gelukkig! Ook ik was deze avond een beetje voor Albanië!
