Vanavond staat in het Stade de France de absolute kraker van de achtste finales op het programma. Italië – Spanje is een clash tussen twee grote voetballanden en vooral tussen twee voetbalstijlen. De twee landen hebben de twee meest recente EK’s gekleurd met mooie ontmoetingen. De meest recente ontmoeting op een EK eindronde tussen de twee is die van de EK finale 2012 in Kiev. In die confrontatie liet Spanje geen spaan heel van Italië door met 4-0 te winnen. Van de spelers die die avond op het veld stonden doen er bij de huidige editie waarschijnlijk 12 mee. Met die overwinning in Oekraïne veroverde Spanje zijn derde Europese titel en streefde daar mee eenmalig EK-winnaar Italië ver voorbij. Maar voor de Spanjaarden is dit waarschijnlijk niet de belangrijkste overwinning op Italië geweest. Deze vond namelijk plaats op het EK van 2008. Het is anno 2016 nauwelijks meer voor te stellen, maar Spanje speelde destijds op het voetbalpodium een bescheiden rol. Telkens waren er hoge verwachtingen voorafgaand aan een toernooi, maar deze werden nooit waargemaakt. In 2008 moest Spanje met een gouden generatie dan eindelijk dit lot zien om te draaien. Toen men in de kwartfinale op angstgegner Italië stuitte zag men in Spanje de bui al hangen. Dit keer verliep het echter anders en werd met een trauma afgerekend. Met een overwinning na strafschoppen werd toen de weg ingezet naar de finale die uiteindelijk werd gewonnen. Na het EK van 1964 werd er eindelijk weer eens een hoofdprijs gewonnen. Spanje had het winnen op en van een groot toernooi weer ontdekt. Dat is zacht uitgedrukt, want de komende jaren zouden zij het voetballandschap meer dan domineren. Ondertussen zijn de rollen voor wat betreft het angstgegner zijn omgedraaid.
Italië
Voorafgaand aan het toernooi kreeg Italië te maken met twee grote aderlatingen op het middenveld. Claudio Marchisio en Marco Verratti, twee zekere basisspelers, haakten geblesseerd af. Op dit toernooi worden die rollen overgenomen door Marco Parolo en Emanuele Giaccherini. Antonio Conte hanteert net als bij Juventus heeft gedaan een 3-5-2 systeem waarbij het fundament van het elftal wordt gevormd door de Muur van Turijn: Buffon – Barzagli – Chiellini – Bonucci. Wie van Italië wil winnen zal eerst deze muur moeten zien af te breken. Aan de zijkanten staan de backs die zowel verdedigend als aanvallend van waarde moeten zijn. Zij zullen de opkomende backs van Spanje moeten zien op te vangen en het middenveld in balbezit zien te ondersteunen. Voor de wedstrijd van vanavond heeft Italië door de blessure van Antonio Candreva op die plek opnieuw een aderlating moeten ondergaan. Zijn traptechniek en werklust zal worden gemist. Er zijn met Darmian, Mattia de Sciglio en Stephan El Sharaawy verschillende vervangers denkbaar, maar deze zullen eerder een verzwakking dan een versterking vormen. In de groepsfase wist Italië zich met twee overwinningen in de eerste twee groepswedstrijden te plaatsen als groepswinnaar. Tegen de Ieren werd vervolgens met een B-elftal gespeeld en 0-1 verloren. Iets waar ze in het Italiaanse kamp niet wakker van zullen liggen aangezien de focus al op de wedstrijd van vanavond zal hebben gelegen. Italië zal zich moeten wapenen tegen het verwachte balbezit van Spanje vanavond en moeten profiteren van de momenten die zich aandienen tijdens de wedstrijd. Met Graziano Pelle voorin en de kopkracht van de verdediging lijken de kansen toch vooral te liggen in dode spelmomenten of zoals we al vaker hebben gezien dit toernooi in de omschakeling zoals Kroatië in de poulefase tegen Spanje demonstreerde. Maar de belangrijkste troef van Italië zit dit toernooi waarschijnlijk op de bank in de vorm van Antonio Conte. Hij kan als geen ander een team neerzetten en beschouwd het team als een ware familie.
Spanje
Dit toernooi hebben de Spanjaarden weer teruggewonnen wat zij op het WK in Brazilië waren kwijtgeraakt. In de poulefase werden de wedstrijden tegen alle drie de tegenstanders gedomineerd. Alleen in de laatste groepswedstrijd werd na een gemiste strafschop door Sergio Ramos nog tegen een ongelukkige nederlaag opgelopen. Een nederlaag die hen duur kwam te staan, want daardoor kwamen de Spanjaarden in het loodzware gedeelte van het schema terecht. De wedstrijd tegen Italië zal het beste kunnen worden vergeleken met die tegen Tsjechië waar Spanje ook weinig ruimte kreeg om te voetballen en het duel pas op het allerlaatste moment werd beslist door een kopbal van Gerard Pique. Wie tegen Spanje zoveel ruimte weggeeft als Turkije heeft gedaan zal van het kastje naar de muur worden gestuurd. Dirigent van het Spaanse elftal is Andres Iniesta die meedingt naar de titel van beste speler van het toernooi. Samen met Sergio Busquets bepaalt hij als vanouds het ritme van het elftal. Voorin lijkt er met Alvaro Morata eindelijk een waardige opvolger te zijn gevonden van David Villa en Fernando Torres. Naast hem staat er met Nolito iemand die met een individuele actie kan verassen al is het de vraag of hij dat ook tegen een defensie van dit niveau kan. Ook de rol van David Silva mag niet onderbelicht blijven. Hij schakelt zich regelmatig in als extra middenvelder om vanuit daar met steekpasses gevaar te stichten.
Qua affiche is het een wedstrijd om van te watertanden. Maar het belooft een wedstrijd te worden die onderhand symbool staat voor dit EK. Namelijk een team dat zal proberen het spel te maken en een team wat vooral zal proberen tegen te houden. Het is aan Spanje om een gaatje te vinden in de Italiaanse Muur. De Azzuri zullen wellicht de underdog zijn, maar als er een land is die deze rol perfect past is het Italië wel.