16 mei 2010. Oxford United wint voor het oog van ruim 33.000 eigen fans op Wembley met 3-1 van York City en keert na 4 jaar terug in de Football League. Een hard gelag was het, ja, Purgatory zelfs.Voor gewezen League-clubs is de Conference niets minder dan een martelkamer. Promotie is lastig, degradatie kan bij een slecht seizoen altijd. Voor details verwijs ik even naar Stockport County. Toch niet de minste club – en toch begint dat in augustus aan zijn vierde seizoen in de Conference North. Voor andere teams bleek de Conference helaas een kerkhof. Halifax Town, Chester City, Rushden & Diamonds, Darlington en Hereford United gingen in de afgelopen 8 jaar allemaal ten onder. Cambridge United, Mansfield Town, Luton Town, en Grimsby Town hebben er na hun degradatie 5 jaar of meer gespeeld. Wrexham (2008) en Lincoln City (2011) spelen er nog altijd.
En ook voor Oxford was de Conference een nachtmerrie. Vier jaar lang betonvoetbal met beperkte spelers. Geen fatsoenlijke jeugdopleiding omdat daarvoor geen geld meer vanuit de League komt. Een veel te groot, sfeerloos en matig onderhouden stadion met 3 tribunes dat als een molensteen om de nek hangt (behalve de recettes nauwelijks inkomsten, huur zo’n £ 500.000,- per jaar). Tegenstanders waarvan het merendeel de bus parkeert, tijdrekt, gemene overtredingen maakt en ook nog scoort. De 3-1 van Alfie Potter die de promotie veiligstelde voelde voor iedereen als een opluchting. Nog een jaar in de Conference hadden we niet overleefd, maar nu waren we dan terug in het beloofde land.
Bouwen en doorstoten was het doel. Een hernieuwde jeugdopleiding kwam er. Een trainer die daar ook verstandig gebruik van maakte was er niet. Wel iemand die links en rechts spelers binnenhaalde maar er geen goed lopend team van wist te maken. Zo bracht ook League Two ons vier magere jaren van middelmaat, middenmoot, nul progressie en een gemiddeld verlies van 1 miljoen pond per jaar. Wel wonnen we in één seizoen tweemaal van aartsrivaal Swindon Town. Prachtig allemaal, maar zij promoveerden en wij niet. Dat is hetzelfde als twee keer van Ajax winnen, een DVD uitbrengen en aan het eind van de rit met lege handen staan.
Voor mij als Nederlandse Oxford fan gingen er zo tien jaren voorbij zonder al te veel noemenswaardige momenten. ‘Bijzonder’ was een reeks van 10 nederlagen in de laatste 13 wedstrijden in 2014. Ook een ongelukkig getimede overname in diezelfde zomer en een rommelig en tamelijk moeizaam eerste seizoen onder ‘kroonprins’ Michael Appleton was nou niet iets waar ik niet over uitgepraat raak.
In het voorjaar van 2015 kwam de ommekeer. Met talisman Kemar Roofe en zijn ‘Magic Hat’ bleven we de laatste acht wedstrijden ongeslagen en eindigden we bovenaan in het rechterrijtje (13e). En er kwam rust. Even maar. Er begon iets te leven. Er kwamen nieuwe spelers. Met beleid gehaald, dat kon nu ook, een beleid waar Martin van Geel en de scouting van Feyenoord alleen van kunnen dromen.
De verwachtingen en de hoop groeiden. Promotie. Stabiliteit. Realistisch lange-termijndenken met ‘sustainability’ en #Together als kernwoorden. Geen omhooggevallen, ingeslapen navelstaarders die ver weg hoog in bijvoorbeeld het Maasgebouw zitten, maar een club die een is met zijn supporters en dat ook in woorden en daden uitstraalt.
Nooit hadden we dat tot vorig jaar bij OUFC meer gezien dan vorig jaar zomer tijdens het trainingskamp in Wiener Neustadt, Oostenrijk. Ik was er helaas niet bij, maar vanuit Nederland voelde ik de eenheid, de sfeer, het enthousiasme, het nieuwe elan van een club die actief wil werken aan zijn toekomst en die met vertrouwen en durf tegemoet gaat. Samen met de supporters. Daarvan waren er zo’n 200 bij.
Ze hebben hun visitekaartje in Yellow en Blue afgegeven. Gezang in de straten. Gezelligheid in de pub (vooral in Clumsy’s Bar) en bij een gezamenlijke barbecue buiten de stad. Supporters, spelers, staf en bestuur bij elkaar. Oxford UNITED dus.
Het werd de voorbode van een prachtig seizoen met een 4e ronde in de FA Cup, een (helaas verloren) finale van de Johnstone’s Paint Trophy, nu met 35.000 Oxford fans, en met als absolute kroon op het werk de promotie naar League One. En ik was erbij. Op Wembley in gedachten en via een live-stream.
Niet alleen de ‘grote’ dingen waren onvergetelijk, ook het steeds klinkende ‘Kemar Roofe is magic’ en ‘We’re gonna win all three’ (League Two, FA Cup, JPT) –uiteindelijk werd het plaats 2 in League Two en winst van de Oxfordshire Senior Cup)– en de geweldige away following van gemiddeld 1.300 man, met sfeer, zal ik niet snel meer vergeten. Welke clubs met een ‘base support’ van 4.000 mensen nemen ‘even’ 2253 man mee naar een uitwedstrijd (800 kilometer heen en terug) tegen Carlisle United?
Komende zondag gaat Oxford United weer op trainingskamp, ditmaal in La Cala vlakbij Málaga. Voor de supporters is Benalmádena de uitvalsbasis. Ondanks de hitte (met 30 graden denk ik dat mijn weer-app nog voorzichtig is) belooft het weer een prachtige week te worden met twee oefenwedstrijden, een strandfeest met de supporters en een barbecue, en ditmaal ben ik erbij, samen met nog 350-500 Fellow Yellows. Helaas mis ik de tweede oefenwedstrijd en de barbecue, de laatste door een wijziging in de planning nadat ik had geboekt, maar in elk geval wel met zes heerlijke dagen in het vooruitzicht.
Veel foto’s zal ik door mijn gebrekkige gevoel voor timing, mijn gebrek aan lengte en ontbrekende oog-handcoördinatie niet maken, maar een verslag en wellicht een nieuwe profielfoto voor op Facebook zit er wel in. I’ll keep you posted.
Dat het de voorbode mag zijn van opnieuw een mooi seizoen. Met twee wedstrijden tegen Swindon, wat natuurlijk zes punten worden. Denk ik. Vijf keer op een rij gewonnen…
Michel – Dutch Ox
Dit zijn de verhalen!
Thanks, veel verdieping kunnen we altijd van genieten! Benieuwd naar je boek overigens lijkt mij uiterst interessant.