Vliegendekeeper

Don’t mess with Skarz, Super Joey Skarz…

Nog niet zo lang geleden klonk was het “Don’t Take Me Home” dat in de stadions, de straten en op de pleinen in Frankrijk bijna onophoudelijk klonk. Voor Engeland was het een EK om vooral heel snel te vergeten, maar het heeft de fans van Oxford United er niet van weerhouden op dezelfde melodie een ander lied talloze malen te zingen. Of het nu in ‘stamkroeg’ Johnnie’s Bar was, in het stadion van Alhaurín de la Torre of in Beach Club Forever, de ode aan cultheld Joe Skarz deed het goed:

Don’t **** with Skarz,
Super Joey Skarz,
I just don’t think you understand.
You’ll never get past Skarz,
Super Joey Skarz,
‘cos he’s the best defender in the land!

Wat mij betreft is dat helemaal terecht. In het kort komt het erop neer dat Skarz de betrouwbaarheid zelf is. Op het eerste gezicht zou je denken dat hij een beperkte linksback is, maar wie hem vaker ziet spelen weet dat hij de gave heeft om simpelweg te doen wat hij moet doen, namelijk verdedigen, en dat kan hij prima. Onverzettelijk, moeilijk te passeren, maakt bijna geen fouten en positioneel sterk.

Dat hij bereid is om offers te brengen, weten we ook al. Toen Oxford in april, toch een cruciale fase in het seizoen, geteisterd werd door blessures en hij er zelf de rest van het seizoen uit leek te zijn, stond hij er 3 weken later ‘gewoon’ weer. Bereid om het risico te nemen en een pijngrens over te gaan, net als middenvelder Alex MacDonald, die last had van amandelontsteking en eerder die week nog in het ziekenhuis lag. De U’s wonnen die middag met 2-0 en zouden ook de resterende 2 duels winnen, met promotie als prachtig sluitstuk. Zowel Skarz als Macca waren na 70 minuten compleet kapot, maar ze hadden hun werk gedaan en met resultaat. Het tekende de collectieve wil om te winnen zoals we die afgelopen seizoen vrijwel elke week hebben gezien, en gewonnen werd er meestal ook. Wanneer het tegenzit zie je vaak pas hoe sterk een team is. Na verlies of een teleurstellend gelijkspel werd er vaak meteen een goede reeks neergezet. Veerkracht dus.

Ondanks zestien hele moeilijke jaren (1999-2015) kun je ook van de Oxford United-fans niet zeggen dat ze geen veerkracht hebben. Het ging met piepen en kraken, met veel teleurstellingen, verdriet, boosheid, frustatie, gemor, protest, krachttermen, zelfs moedeloosheid en ook onverschilligheid, maar deze mensen hebben hun club nooit in de steek gelaten. Soms waren ze met weinigen, vaker nog met velen, en telkens was er nieuwe hoop, waren er nieuwe verwachtingen en kwamen er ook nieuwe ideeën en initiatieven. En als het dan een keer goed gaat, geniet je daar ook ongekend van.

Van welke club in Nederland kennen we dat nog meer, en dan met 50.000 man? Misschien is het wel helemaal niet toevallig dat ik zoveel met Oxford United heb. Alle Nederlandse Oxford fans die ik ken (mijzelf meegerekend een stuk of tien), zijn in de eerste plaats supporter van Feyenoord. Al heb ik dan geen seizoenkaart meer en moet de TV het nogal eens –verbaal– ontgelden, al gaat het nog zo slecht, ik ben en blijf een Feyenoorder en zo is het misschien wel des te meer met Oxford United.

‘Waarom Oxford United?’ is sowieso een vraag die ik regelmatig hoor en al vaak gehoord heb, en ik snap dat wel. De recente geschiedenis is nietszeggend, over het huidige stadion heb ik al iets gezegd en er zijn genoeg clubs die hoger spelen, meer gepresteerd hebben en meer supporters hebben, al kan dat ook betekenen dat er in je eigen stadion zowat meer Chinezen en Japanners zitten dan eigen volk, meer toeristen dan supporters. Day trippers noemen ze die in Engeland met enige minachting.

Voor mij is het begonnen op FIFA 2004. Dat was de eerste editie die lagere divisies had, waaronder dus Division 1,2 en 3 in Engeland. Gek op Engels voetbal en de Engelse taal als ik was, besloot ik op een gegeven moment in Division 3 te beginnen en koos voor Oxford United. Vermoedelijk was het een combinatie van logo, clubkleuren en het feit dat ik al wel eens van de stad Oxford gehoord had dat ik voor de U’s koos. Op FIFA 2005 speelde ik een tijdje met andere clubs uit (inmiddels) League Two, maar na enkele maanden deed ik dat alleen nog met Oxford United. In dat seizoen kwam ik ze ook al een aantal keer tegen op Final Score en zocht ik dingen over de club op het internet op. En zo begon ik meer en meer met de club te krijgen. In mei-juni 2005 was ik definitief om en werd een fan.

In het eerste seizoen volgde ik Oxford via BBC Sport en Final Score, later live via BBC Radio Oxford en via internetfora. Andere tussenstanden volgde ik o.a. via LiveScore. Sinds vorig seizoen volg ik ze via Yellow Player (FL Interactive) met club content en live commentaar – achter de betaalmuur vanwege de mediarechten, die in de Conference niet golden – en YellowsForum als ook Twitter en Facebook.

Gemiddeld ga ik 1 à 2 keer per jaar naar Oxford. Afgelopen seizoen 3 keer en de twee seizoenen daarvoor om verschillende redenen niet. Nu ik door schade en schande wijs ben geworden weet ik inmiddels hoe ik redelijk goedkoop en efficiënt kan reizen en kan ik meerdere keren per seizoen.

In de afgelopen week waren we met zo’n 600 man in en rondom onze ‘thuisbasis’ Benalmádena en in het bijzonder Johnnie’s Bar op het Plaza Bonanza (‘plein van de welvaart’) te vinden, waar menig pint Foster’s, Guinness, Strongbow en Kopparberg zijn weg naar binnen vond en we zo onze welvaart met Johnnie, de uitbater en fanatiek fan van Newcastle United, deelden. De eerste twee dagen merkte ik meteen wel dat fan van Oxford United zijn niet betekent dat ze ook aardig zijn, want het afslaan van een shotje en een wijdere blik op drinkwaren dan alleen alcohol werd me door enkelen niet in dank afgenomen. Een pint op z’n tijd prima, maar niet op een lege maag en alles met mate. Niet iedereen daar had dat begrepen. Aan shotjes ben ik totaal niet gewend trouwens. Een lege maag was op die zondag en maandag wel een probleem, want aan avondeten kwam ik bijna niet toe. Dan maar cola en water. Niet overbodig bij 30 graden.

Foto afkomstig uit The Oxford Mail

Voor menig buitenstaander klinkt het als compleet gekkenwerk. Welke clubs hebben fans waarvan er 600 naar Spanje reizen om in de voorbereiding twee oefenwedstrijden van hun club te zien? Hoeveel clubs in League 1 en 2 nemen überhaupt gemiddeld 600 fans mee naar een uitwedstrijd? Dat zijn er niet zoveel. Voor de goede orde: bij Oxford United waren dat er afgelopen seizoen ruim 1.300 en al wat jaren schommelt dat rond de 1.000.

Een van hen was Tim Walker. Al ongeveer een jaar heb ik op Twitter contact met hem en op dinsdag, de dag van de eerste oefenwedstrijd, ontmoetten we elkaar en trokken we in de dagen daarna geregeld samen op. Veel gesprekken gevoerd, over OUFC, voetbal, Nederland en Engeland, Brexit.

Op weg naar het verzamelpunt van de bussen zagen we al veel supporters lopen. Een halfuur later reden we met 8 bussen en waarschijnlijk nog veel meer taxi’s (?) het binnenland in, naar Alhaurín de la Torre. Bloedheet was het, 36 graden, maar met genoeg water en in de schaduw ging dat best.

Bij de opkomst van de teams waren er rookpotten en fakkels, er was gezang, overal hingen vlaggen, kortom, de sfeer was voor een doorsnee oefenwedstrijd heel behoorlijk. De wedstrijd was eigenlijk een typische oefenwedstrijd: niet erg hoogstaand maar bij vlagen redelijk tot goed. Met een jong team tegen een redelijke ploeg spelen en met 2-0 winnen is iets om tevreden over te zijn, zeker als je die jonge gasten nooit echt hebt zien spelen.

De oefenwedstrijd van vrijdag tegen Marbella ging helaas met 0-1 verloren. Ondanks veel pech (twee keer het houtwerk) en twee afgekeurde doelpunten moet ook worden gezegd dat er voorin nog wel wat vuurkracht bij moet. De afronding was namelijk onder de maat. Voetballend en qua fitheid zit het duidelijk wel goed, maar ik had ook niet anders verwacht.

De woensdag stond in het teken van ’s middags midgetgolfen (in mijn geval wel toepasselijk) en in de avond een wedstrijd 11 tegen 11 tussen de supporters op het hoofdveld van de plaatselijke trots. Met zo’n 15 mensen hebben we een heerlijke middag gehad op de midgetgolfbaan, waar uiteraard ook een bar bij was. Veel gelachen en nieuwe mensen leren kennen, en omdat ook de supporterswoordvoerster erbij was hoor je dingen van ‘binnenuit’ die je elders niet hoort. Allemaal weten we wel wat voor dingen dat kunnen zijn. Het gedrag van bepaalde spelers, in dit geval vooral positief, het feit dat er op één dag 15 spelers op gesprek komen en er uiteindelijk 1 tekent (wat veel zegt over waar de club heen wil), noem maar op. Ondergetekende liep over 12 holes trouwens een score van precies 40,5 slag. ‘Bijna’ telt in mijn geval dus ook.

’s Avonds speelden we een wedstrijd van 3x 20 minuten tussen ‘Yellows’ en ‘Colours’. Getooid in mijn gele shirt met Skarz achterop speelde ik daarvan 45 minuten, vooral rechtsbuiten. Typisch.

De mensen die mij in juni bezig hebben gezien kunnen zich er iets bij voorstellen. Hard werkend, de ruimte zoekend, met een aantal goede passes en een verdwaald schot, maar alles bij elkaar nog niet bepaald geweldig. Eindstand 2-2 na een 0-2 achterstand. Na afloop kwamen er strafschoppen, die er hoe dan ook hadden gekomen. Uiteindelijk stond het na 22 pogingen 8-7 voor ‘Yellow’ en wist ik ook meteen waarom Engeland er de laatste toernooien nog wel eens na strafschoppen uitvliegt. Gelukkig ging die van mij onhoudbaar links van de rechter bovenhoek en kon ik de Nederlandse ‘eer’ nog goed verdedigen.

Mooi aan de avond was dat er 50-100 supporters bij de wedstrijd waren en dat er 485 euro voor het goede doel is opgehaald: seizoenkaarten voor zieke kinderen, een initiatief dat is opgestart door een Oxford fan in Amerika die zelf terminaal ziek is. Eigenlijk was het dus een benefietwedstrijd. Wel jammer is het dan als een van de spelers zich niet kan inhouden en veel te hard inkomt, wat met een wissel afgedaan had kunnen worden als hij zich niet ook afreageerde op de scheidsrechter en er met rood vanaf ging.

@YellowArmyOUFC

De donderdag was eigenlijk mijn laatste ‘echte’ dag en was een prachtige afsluiting van zes heerlijke dagen. Op die dag stond het feest van The Yellow Army (waar eigenlijk iedere Oxford fan bij hoort) op het programma, in Beach Club Forever in de jachthaven. Ik denk dat je genoeg weet als ik zeg dat er zo’n 500 U’s fans bij waren en er klassiekers als “Sweet Caroline”, “Ain’t Nobody (Like Chey Dunkley)” en “Don’t **** With Skarz” klonken. Vooral die eerste is nogal cliché als je hem bij het eerste de beste succesje draait, zoals onze gewaardeerde tegenstanders op de Castle Cup bij Sparta die de finale wisten te halen en samen met Neil Diamond deden alsof ze net landskampioen waren geworden, maar dat ligt, vind ik, voor Oxford United echt een stuk anders. “Good times never seemed to good”. Ja, precies.

De vrijdag stond in het teken van inpakken, uitchecken en alles nog eens voorbij laten komen. Wie ervoor kiest om pas om 23.00 uur terug te vliegen (zoals deze jongen) heeft daar alle tijd voor.

@sihath1

Het was mooi. Met mijn nieuwe contacten voel ik me meer onderdeel van de groep dan voordat ik naar Spanje ging en ik ga hen vanaf komend seizoen zeker vaker tegenkomen. In Engeland, maar ook elders. Misschien zelfs wel in Nederland. Wie weet. Volgende keer wil ik iets schrijven over de manier waarop de voorbereiding tot nu toe verlopen is en dan vooral op transfergebied. Dat heb ik deze keer laten liggen, maar er is in de afgelopen weken, ook in Spanje, wel een en ander gebeurd en flink wat geld geïncasseerd. Daarover dus meer.

I’ll keep you posted. Up the U’s!