Vliegendekeeper

We schrijven vrijdag 8 april 2016 rond 04.00 uur. Normaal gesproken ben ik niet aanspreekbaar voor 8 uur ’s ochtends en een fiks aantal koffie, maar nu ben ik direct springlevend en enorm actief. Vandaag mag ik weer een reis naar mijn geliefde Londen maken om Queens Park Rangers te bezoeken!

Mijn liefde voor ‘’QPR’’ gaat terug naar midden jaren 90, toen de club nog in de Premier League speelde. Daarna trad het verval in en is het bijna opgehouden te bestaan. Na vele luchtkastelen door de heren Briatore en Ecclestone (zie de docu ‘’The Four Year Plan’’) werd de Premier League na vele jaren weer bereikt, maar net zo hard degradeerde de club weer. Hedendaags is Tony Fernandes de grote man achter de schermen van QPR en is er besloten om op een verantwoordelijke manier succes te bereiken. De club is uiteraard financieel gebaat bij de grote aantallen ponden uit de Premier League, maar voor mij als supporter is de Championship leuker. Op deze manier zijn er veel meer echte Londen derby’s te bezoeken, waaronder die van dit weekend tegen Charlton Athletic.

Vanaf Schiphol ben ik in iets korter dan een uur op Londen Gatwick waar ik word opgewacht door mijn goede vriend en host voor dit weekend, George. We besluiten eerst de auto thuis af te zetten waarna we koers zetten richting de stad om wat grounds te bezoeken. West Ham verlaat na dit seizoen haar stadion, dus een mooie gelegenheid om nog even een laatste keer een blik binnen te werpen. Na netjes even gevraagd te hebben of we wat foto’s mogen maken worden we onder strenge begeleiding van 2 beveiligers mee genomen richting de rand van het veld alwaar we snel wat foto’s maken en nog 1 keer het gras ruiken van dit legendarische stadion. Daarna nog even bij buurtgenoot Leyton Orient binnen gekeken. Het is een vrij apart stadion met die flatgebouwen, maar eenmaal in de catacomben en langs het veld komt dit stadion op mij als typisch lower league over.

Daarna werd er in een pub gehangen tot in de late uurtjes.

Matchday!

Ik ben al een groot aantal keer bij QPR geweest, maar iedere keer blijft het toch een belevenis. We zijn al vroeg in de buurt van het stadion dus we besluiten ergens even snel een vieze kleffe burger(Engelsen en eten, het blijft een ramp) naar binnen te werken en daarna The Springbok binnen te gaan voor een onvervalste Pre Match Drinking Session. Binnen kom ik wat bekenden tegen van voorgaande bezoeken en vele handen worden geschud en knuffels uitgedeeld. Over de wedstrijd kan ik erg kort zijn. Slecht, zoals het hele seizoen van QPR is. Er lijkt afgestevend te worden op een 1-1 gelijkspel als daar in de 94^e minuut opeens Nederlander Nasser El Khayati de bal aangespeeld krijgt buiten de 16. Hij kapt naar binnen en schiet verwoestend met rechts de bal in de kruising. Het stadion ontploft van vreugde en mensen weten niet wat ze met hun vreugde moeten doen. Voor Charlton is deze nederlaag een bittere pil, want zij zijn nu zo goed als zeker gedegradeerd.

Na afloop wordt de overwinning weer gevierd in de Springbok met een goede After Match Drinking Session waar ik een groepje Nederlandse jongens tegenkom. Er wordt gezellig een biertje met elkaar gedronken, ondanks de rivaliteit die heerst tussen onze Nederlandse voetballiefdes. Zo blijkt eens te meer dat voetbal wel degelijk verbroedert.

Dan is het uiteindelijk toch weer tijd om afscheid te nemen van mijn host en koers te zetten richting het vliegveld. Om iets over 11 in de avond land ik weer op Nederlandse bodem en is een geweldige trip weer ten einde gekomen. Komend seizoen zal ik zeker weer een reis maken, QPR is nu eenmaal een passie voor het leven.

Vincent.