Vliegendekeeper

Het is een regenachtige herfstdag in Noord-Nederland. We ontvluchtten onze vertrouwde Friese omgeving om de Regionalliga Derby én topper SV Meppen-VFB Oldenburg te vincken. Waarbij vertrek de weergoden ons goedgezind leken, werd naarmate we dichterbij de Duitse grens kwamen het steeds natter op het wegdek. Zou het wel doorgaan? Na een tussenstop bij de grensovergang werd toch maar even voor de zekerheid op de site van SV Meppen gekeken, en stond ineens bruut met duidelijke letters op mijn mobiele telefoon: DER DERBY IS ABGESAGT! Daar sta je dan met je goede gedrag op de Nederlands-Duitse grens met een lauw plastic bekertje koffie langs de snelweg… Wat nu? Na kort overleg met mijn twee andere reisgenoten besloten we van de nood een deugd te maken en richting Oost Groningen te rijden, nu was de ideale gelegenheid om één van mijn favoriete Nederlandse stadions, het inmiddels onbewoonde Stadion de Langeleegte te Veendam, weer eens met een bezoekje te vereren. Een gouden zet bleek achteraf.

Buiten de hekken:

Bij aankomst was het bijna luguber stil rond de Langeleegte in een spookachtig decor met alleen maar samengepakte donkere wolken boven de lichtmasten. Het regengekletter hoorde je op de daken van de tribunes vallen. Het had iets mythisch, een verlaten Langeleegte met die kenmerkende straffe wind uit alle hoeken van het stadion in samenspel met het onheilspellende slechte weer.

We stonden voor de hoofdingang en wilden een rondje om het stadion maken. Echter op de eerste de beste hoek van het stadion, had je al zo’n mooie inkijk in het stadion, dat we onszelf verplichtten ook binnen de hekken zien te komen. Dat viel nog niet mee, de tiener cq lichtgewicht onder ons wist met hulp van de anderen toch over het hek te komen, terwijl de eind twintiger en midden dertiger(ahum…) van ons gezelschap zich erbij neerlegden dat ze aan deze zijde even niet in staat waren datzelfde te doen, en moesten het doen met aanblikken van achter de tribunes, wat overigens ook helemaal geen verkeerd uitzicht was. Blijft bijvoorbeeld mooi om te zien hoe aan de achterkant van het uitvak het grote scorebord heerst boven de kleine tribune. Na het gebruikelijke vastgelegd te hebben, liepen we naar de andere kant van het stadion om daar ook wat inkijk te benutten, en jawel, bij één van de kassahokjes, waar tot voor kort het bekende welkomstbord ‘Sportpark Langeleegte’ in fel gele letters over  de hokjes heen stond te pronken, konden we hier met wat  acrobatiek naar binnen glippen.

Binnen de hekken:

Eenmaal binnen borrelde één en al nostalgie in me op en besefte ik wat voor pareltje dit stadion toch was en vroeg ik mezelf telkens af, waarom wordt hier geen profvoetbal meer gespeeld, zo’n stukje paradijs in de provincie mag toch nooit verloren gaan? Het stadion vertoonde al enige kenmerken van overwoekering, al scheen het nog altijd te worden onderhouden, de symptomen van een Lost Ground werden wel steeds meer zichtbaar, het mos en onkruid wist inmiddels zijn weg al aardig te vinden in het stadion en menig reclamebord hing al flink scheef of zelfs deels afgebroken. De grasmat daarentegen was wonderwel nog in goede staat.

35+ Side:

Het mooie was dat alle tribunes begaanbaar waren, de korte zijdes waren open en via het veld kon je zo bij de twee lange tribunes komen. We namen eerst een kijkje op de Oosttribune, mijn persoonlijke favoriet van de Langeleegte, waar zich sinds enkele jaren de 35+ side bevond, een groepje harde kern van het eerste uur, waar je je logischerwijs pas bij mocht voegen als je de respectabele leeftijd van 35 hebt bereikt.  Als je vanaf de kassahokjes richting tribune loopt, waan je je even bij een Engelse vierdeklasser, zo klein en knus en gelukkig bijna alleen maar staanplaatsen. Gek genoeg waren in beide hoeken van de tribune, ter hoogte van de cornervlaggen, een paar zitplekken gemonteerd. Nu wist ik als nieuwbakken 35+ ervaringsdeskundige, dat 90 minuten naar een saaie pot kijken best vermoeiend kan zijn, dus wellicht was dat de reden. Verder springt de geel/zwarte wand op de tribune er tussenuit met als blikvanger het fraaie trotse logo van de 35+ side.

Achter de tribune stond ook nog altijd vol trots het uithangbord ‘Veendammer Windhoek’  van Supportersvereniging Langeleegte te pronken voor het bijbehorende supportershome, waar de fans rond thuiswedstrijden hun biertje dronken. Mooi dat het gebouw er nog steeds stond in volle glorie.

Veld:

Om bij de andere tribunes te komen moesten we over de reclameborden het veld op, over het heilige gras van de Langeleegte, alhoewel de hemelpoorten nog steeds wagenwijd open stonden deerde me dat geen moment en genoot ik op de middenstip  van 360 graden ‘Langeleegte’ om me heen: de plaatselijke sponsoren pronkten nog altijd op de reclameborden, er stond nog altijd een roestend stuk spelerstunnel tussen veld en tribune, was in de hoek nog altijd het bord Veendam Fanatics intimiderend prominent op zelfde plek aanwezig en stonden beide dug-outs onder water, een idyllisch beeld voor dit stadion.

Uitvak:

Door naar de andere kant van het stadion, achter het andere doel waar het uitvak zich altijd had bevonden, waar ik als Cambuur supporter geregeld had gestaan.

Allerlei herinneringen kwamen even naar boven toen ik hier eindelijk weer eens stond en naar het veld staarde terwijl de regen nog steeds met bakken uit de lucht kwam. Ik zag in een flits de Cambuur spelers na één van de spaarzame zeges op de Langeleegte nog feest met ons vieren in de hekken, maar ze ook afdruipen na wéér een zware avond zonder punten. Dus ook hoe Veendam vaak genoeg met de overwinning aan de haal ging en spelers met de trouwe geel/zwarte aanhang er samen een volksfeestje van maakten.

Mooi om te zien dat de Cambuur graffiti nog altijd op de muren van het uitvak te zien was, net als de vele stickers van de uit supporters van verschillende clubs, waarbij gek genoeg de stickers van SV Meppen in de meerderheid leken te zijn. Had hier echt nog tijden kunnen staan mijmeren over de vervlogen tijden in het uitvak op de west tribune.

De Langeleegte is en blijft een prachtig stadions. Weliswaar zagen wij die middag geen verhitte derby maar mochten wij wel nog eens naar de Langeleegte. De herinneringen die je daar naar boven haalt zijn onbetaalbaar. Het gevoel van vroeger, de geur van het gras en de stille omgeving. Het was er prachtig en wij genoten in stilte van een geweldig bezoek…….