Wie de bovenstaande titel leest en de actualiteit van de afgelopen weken op zich laat inwerken, zou er misschien bijna cynisch van worden. Hoezo, ‘mooie zomer’? Juli was een maand vol dood en verderf. Terreur in Istanbul, Dhaka, Bagdad, Dallas, Nice, München, Ansbach, Kabul en Würzburg. Een mislukte couppoging in Turkije. 290 doden en een veelvoud daarvan aan arrestanten. Een tapijt van bommen, granaten en mortieren op Aleppo. De brute moord op de Franse priester Jacques Hamel. Watertekort op de Westelijke Jordaanoever en ernstig vervuild water op de Gazastrook. Nog steeds miljoenen vluchtelingen. Zal ik nu ophouden?
Ergens is het symboolpolitiek om deze derde bijdrage van Een jaar met Oxford United met een waslijst als deze te beginnen. Natuurlijk. Wat er is gebeurd en gebeurt is verschrikkelijk en gaat het menselijke voorstellingsvermogen in zekere zin te boven. Allemaal hebben we ons oordeel klaar en we springen van nieuws naar nieuws. Maar als er rond Nice, Bagdad en Aleppo geen nieuws meer is, gaan we het over het ordinaire en voorbij alle grenzen van redelijkheid opgeblazen hanengevecht tussen Clinton en Trump hebben. Wie dacht dat de president er voor het land is, is daar nu wel van genezen denk ik.
Wat een poppenkast. Verschrikkelijk.
Dan nu toch maar het voetbal. Op het moment dat ik dit schrijf, nadert de start van het nieuwe seizoen in Engeland. In het aankomende weekend trappen de Football League (Championship, League One en League Two) en de National League af met vanavond de opening van het bal op Craven Cottage, waar Fulham aantreedt tegen het gedegradeerde Newcastle United. Op zaterdagmiddag volgt de rest. Oxford United begint het seizoen met een thuiswedstrijd tegen Chesterfield.
Bij de ‘zomer’ van Oxford United hebben de meeste fans toch wel gemengde gevoelens. De promotie van vorig seizoen heeft geen verdere toelichting nodig. Schitterend. Het trainingskamp in Spanje was ook geweldig. Genoeg over gezegd. Het aantal verkochte seizoenkaarten ligt inmiddels boven de 5.000, tegenover 3.250 rond dezelfde tijd vorig jaar en 3.850 in totaal, inclusief halve seizoenkaarten. Super.
Nu de prijzen van seizoenkaarten en losse kaarten wat hoger liggen, kan er goed geld worden verdiend, geld dat iedere club op dit niveau goed kan gebruiken. Met enig gevoel voor understatement geldt dat natuurlijk ook voor de 3 miljoen pond die Oxford United overhoudt aan de verkoop van sterkhouders Kemar Roofe (Leeds United, 1.8m) en Callum O’Dowda (Bristol City, 1.2m). Realistisch gezien zullen we altijd een verkoopclub blijven denk ik. Als dat met dit soort bedragen gebeurt is dat helemaal mooi, maar liever niet op de manier waarop laatstgenoemde vertrok. Je ziek melden, niet meegaan op trainingskamp en een paar dagen later doodleuk bij Bristol City tekenen doen me toch een beetje aan spelers als Limbombe of Suárez denken. Dan kan je een local lad zijn (uit Kidlington om precies te zijn), en net zijn doorgebroken bij de club waar je fan van bent en 13 jaar gespeeld hebt, maar dan heb je dit soort fratsen niet nodig, lijkt me. Tegen Wycombe maakte je in mei het doelpunt dat de promotie bezegelde, een jongensboek dus eigenlijk. Toch was je nog geen basisspeler en had je in dit team, onder een trainer als Michael Appleton en op een hoger niveau nog een jaar kunnen knallen. Op z’n minst had je het open kunnen spelen en door de voordeur kunnen vertrekken. Had desnoods naar een club als Derby County gegaan. Een mooie transfer gunnen we je echt wel, zeker als de club er ook goed aan verdient. Maar dan dit. Het is ongeveer wat ik in Spanje zo her en der hoorde onder supporters en ergens voel ik het zelf ook zo. Tegelijkertijd kan het veel erger en hoop ik dat hij opnieuw stappen zet, voor grotere clubs zal spelen en ook voor zijn land (Ierland). Tegen Nederland in juni zat hij op de bank.
Er vertrokken nog meer sterkhouders. Keeper Sam Slocombe ging naar Blackpool, verdedigers Johnny Mullins (Luton Town) en Jake Wright (Sheffield United), terwijl Jonjoe Kenny terugkeerde naar Everton en Jordan Evans naar Fulham. Aanvallers Jordan Bowery en Danny Hylton vertrokken naar Leyton Orient respectievelijk Luton Town, waarbij opgemerkt moet worden dat die laatste speler pas kort daarvoor door de supporters tot speler van het jaar was gekozen. Jake Wright was aanvoerder en wilde op z’n 30e nog een mooie stap maken. Of opnieuw voor trainer Chris Wilder (ex-Oxford) kiezen ‘mooi’ is weet ik niet, maar Jake kent hem goed en heeft veel onder hem gespeeld. Begrijpelijk is het wel en Sheffield United – ik zou het ook wel weten.
Daarvoor in de plaats kwamen doelman Simon Eastwood (Blackburn Rovers), verdedigers Christian Ribeiro (Exeter City), Aaron Martin (Coventry City) en Curtis Nelson (Plymouth Argyle); middenvelders Dan Crowley (Arsenal, huur) en Joe Rothwell (Manchester United); aanvallers Chris Maguire (vrij), Wes Thomas (Birmingham City), Rob Hall (Bolton Wanderers), Tyler Roberts (West Bromwich Albion, huur) en Kane Hemmings (Dundee). Op dit moment is Oxford United nog op zoek naar 1-2 aanvallers en zou het interesse hebben in vleugelspeler Marvin Johnson van Motherwell, te oordelen naar wat ik links en rechts heb gelezen een klasse speler voor SPL-begrippen en voor een club in League One dus zeker een versterking. Het komt erop neer dat de positie van Callum O’Dowda op de linkerflank ingevuld moet worden, omdat daar nu alleen Chris Maguire kan spelen.
Met zoveel mutaties laat zich raden hoe de voorbereiding is verlopen. Het is zoeken en vooral nog erg wisselvallig. Er werd maar één keer gewonnen, namelijk tegen Alhaurín de la Torre (0-2), twee keer gelijkgespeeld tegen Solihull Moors (1-1) en Barnet (3-3) en drie keer verloren tegen respectievelijk Marbella (0-1), Leicester City (1-2) en Brighton & Hove Albion (0-4). De laatste twee ploegen traden aan op volle sterkte. Het beeld is wisselend. Marbella was ondanks de zeer onterechte nederlaag hoopgevend, net als de wedstrijd tegen de landskampioen. Tegen Brighton en Barnet werd pijnlijk duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel is. Er staat een vrijwel nieuw elftal en dat heeft gewoon tijd nodig. Hoewel dat zorgen baart –in het laatste seizoen in Division Two/League One eindigden we stijf onderaan met 27 punten en 100 tegendoelpunten, iets dat we niet willen herhalen– vertrouwen we dit team toe aan het vakmanschap van Michael Appleton. Hij heeft laten zien dat hij verstandig en professioneel werkt en een geweldig team kan smeden, ook met namen die niet meteen in je op zullen komen maar die wel spelers blijken te zijn die voor hun kans willen gaan en goed kunnen voetballen.
Alles draait voor MApp om het team en (nieuwe) spelers die dat op welke manier dan ook geweld aandoen, kunnen vertrekken. Je moet wel echt voor Oxford United willen spelen
.
Tot slot enkele woorden over de verwachtingen voor dit seizoen. Na de promotie en voor het vertrek van Hylton, Mullins, Wright, Roofe en O’Dowda werd er stil gedroomd van een Burton, de bescheiden ploeg die het voor elkaar kreeg om twee keer achter elkaar te promoveren en komend seizoen in de Championship mag uitkomen. Dat was niet zo gek gedacht. Als je in één seizoen ploegen als Brentford, Sheffield Wednesday, Swindon, Swansea, Millwall, Blackburn en Barnsley treft en eigenlijk alleen tegen Blackburn overtuigend wordt verslagen, is er geen reden waarom je met een ploeg met veel potentie niet bovenin League One zou kunnen meedraaien.
Met de ploeg zoals die er nu staat, zelfs als er nog 1-2 klasse spelers bij komen, zie ik dat niet gebeuren, omdat het bouwen aan een nieuw team tijd kost en League One dit seizoen erg sterk bezet is met teams als Bolton, Bradford, Charlton, Coventry, MK Dons, Millwall en Sheffield United. Met alleen al de uitwedstrijden tegen Bristol Rovers en Sheffield United wordt augustus lastig genoeg – ook omdat Bristol Rovers weinig veranderingen heeft ondergaan en gewoon een prima ploeg heeft, terwijl Sheffield United uit per definitie natuurlijk lastig is.
Ik denk aan wat voorzitter Darryl Eales bij herhaling heeft gezegd: we gaan voor sustainable success en dat behaal je niet van de ene op de andere dag. Met een ploeg waarvan je kunt zeggen dat ze nog veel tijd en moeite nodig heeft, maar waar ook veel rek in zit, moet je als promovendus denk ik in de eerste plaats voor handhaving gaan, ook omdat je je plek in League One, je right to play moet afdwingen. Als we met Kerstmis boven de streep staan en er zicht op beter is, moet je daarvoor gaan. De stand liegt niet. Waar je ook staat, hoeveel pech je ook hebt of hoe goed je ook speelt, je staat er niet zomaar, maar met een half seizoen is er veel mogelijk. Barnsley stond vorig seizoen tot na de Kerst onder de rode streep, maar wint uiteindelijk de JPT en promoveert via de play-offs. Enkele jaren geleden stond Crewe in League Two tot in februari vastgeroest onderin de middenmoot, maar ze haalden de play-offs en promoveerden. Voor Oxford United geldt denk ik dat als we ons handhaven en er vooruitgang en perspectief is (soms zijn dat harde lessen), dat we het goed hebben gedaan. Degradatie is een flinke stap terug en zou ik een regelrechte mislukking vinden. We zijn dan wel promovendus, maar met alle respect niet van het kaliber Dagenham & Redbridge of Accrington Stanley.
Promotie. Tja, het zou fantastisch zijn, maar ik denk een brug te ver en in hoeverre je het echt moet willen weet ik ook niet. Wat heb je eraan als je succes op de lange termijn wilt bouwen maar vooral op de spreekwoordelijke heen-en-weer aan het spelevaren bent? Ik denk dat we als club zo ver nog niet zijn. Veel liever zie ik dat Oxford United met 1-2 jaar een stabiele League One-club wordt en van daaruit toewerkt naar de Championship. Schuldenvrij of anders in elk geval met kapitaal op en naast het veld. Daar wordt aan gewerkt en dat gaat tot dusver goed, dus koers houden. En ondertussen dromen we nog even verder. Up the U’s!