Vliegendekeeper

Engelengeduld

Augustus is voorbij en daarmee ook de eerste maand van het nieuwe seizoen. Vijf speelronden in League One, twee ronden in de EFL Cup en een in de EFL Trophy zijn we verder, en ook de transferwindow is gesloten. Een goed moment om voor Oxford United de balans op te maken.

Die balans laat zich denk ik heel goed vertalen in de woorden We can ride this stormy weather – we’ll all get out and try, een regel uit een oud clublied dat je qua niveau kunt vergelijken met bijvoorbeeld Feyenoord Is Het Toverwoord en dat is opgenomen in 1986, een aantal weken voor de finale van de League Cup die Oxford United tegen QPR speelde en deze met 3-0 won.

Alles bij elkaar ben ik niet ontevreden met de start tot nu toe. Een 18^e plaats en 4 punten uit 5 wedstrijden met doelcijfers 5-8 is niet bepaald indrukwekkend, maar ik had dan ook geen bliksemstart verwacht. Die plek op de ranglijst kwam als volgt tot stand.

Duidelijk is dat de resultaten tot dusver matig zijn. Het veldspel is erg wisselvallig met erg grote verschillen per wedstrijd en te veel persoonlijke fouten. In de wedstrijden tegen Bristol Rovers, Fleetwood Town en Sheffield United maakten die uiteindelijk het verschil en dat is erg zonde.

Toch vind ik de halve paniekstemming bij sommige medesupporters onnodig en eerlijk gezegd eigenlijk lachwekkend, want voor een deel zijn dat dezelfde mensen die voor aanvang van het seizoen riepen dat we voor de play-offs moeten gaan en dat een lagere klassering zonder meer teleurstellend zou zijn. Nu het tegenvalt, klinkt er mokkend Relegation battle confirmed en kan Michael Appleton er opeens niet veel meer van en deugt er van de spelers die gehaald zijn ook geen barst. Niet dat ikzelf altijd de redelijke en geduldige supporter ben. Echt niet. Maar ik vind het verbazingwekkend hoe kort het geheugen van voetbalsupporters kan zijn, hoe vaak men het totaalplaatje gewoon niet ziet en hoe andersdenkenden altijd de negatievelingen of naïevelingen zijn. Het uitblijven van nieuwe spelers riep bij één supporter kennelijk zoveel onbegrip op dat hij suggereerde dat voorzitter Darryl Eales het transfergeld van Kemar Roofe en Callum O’Dowda in zijn eigen zak heeft gestoken, terwijl zonneklaar is dat hij van zijn geld geen cent terug hoeft te hebben. Over dit soort angst en verdachtmakingen maak ik me veel meer zorgen dan om die 18^e plaats van nu, omdat ze afleiden van het totaalplaatje (sustainable success) en alles wat in de afgelopen 2 jaar is opgebouwd kunnen verzieken. Het verleden zit blijkbaar diep.

Ergens begrijp ik de moeizame start wel. Met het verlies van vijf à zes dragende spelers en de komst van 11 nieuwe spelers (wat neerkomt op het centrale duo achterin en ongeveer driekwart van de voorhoede) vallen er automatismen weg en die moeten er opnieuw in geslepen worden. Dat kost tijd. Tel daar ook de blessures van verdedigers annex basisspelers Christian Ribeiro, Curtis Nelson en Joe Skarz bij op. Een andere reden is de mager bezette bank. Dat neemt alleen niet weg dat dit Oxford United minimaal gelijkwaardig is aan Bristol Rovers, Fleetwood Town en Sheffield United en deze wedstrijden allemaal verloren heeft, zuiver gekeken naar alleen de tegengoals vanwege persoonlijke fouten. Dat kan simpelweg niet en is een harde les. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit eruit ‘gewerkt’ kan worden, en dat is vanwege de technische staf die in de afgelopen 18 maanden duidelijk heeft laten zien dat ze spelers beter maakt en het beste uit spelers kan halen. Dit seizoen zien we dat al bij Josh Ruffels en Sam Long die Joe Skarz en Christian Ribeiro vervangen, maar ook bij grote talenten als Joe Rothwell en Dan Crowley, die transfervrij van Manchester United kwam respectievelijk gehuurd wordt van Arsenal. Ik vind het mooi om te zien dat er met beleid met deze jongens wordt omgegaan. Ze kwamen binnen met nauwelijks wedstrijdritme, worden zorgvuldig klaargestoomd en krijgen hun kans. Tegen Brighton & Hove Albion lieten ze allebei zien waarom ze gehaald zijn. Tegelijkertijd zien we ook dat het opleiden en halen van jonge, talentvolle en gretige spelers voor Oxford United zo belangrijk is in het werken aan sustainable success. Zie Kemar Roofe en Callum O’Dowda.

Inmiddels schrijven we 2 september. De transferdeadline is verstreken en wat transfers betreft vind ik eigenlijk dat we zeldzaam goede zaken gedaan hebben. Anderhalve week geleden kwam verdediger Phil Edwards voor de rest van het seizoen op huurbasis over van Burton Albion, op dit niveau een prima aanwinst, met enkele dagen later Ryan Ledson voor drie jaar van Everton (waar hij er heel goed op staat) – ik heb veel reacties van fans van Everton gezien die helemaal niet blij waren met zijn vertrek. Het aantrekken van Ledson lijkt mij een hele slimme zet, omdat je daarmee meer opties op het middenveld creëert. In plaats van 4-4-2 kan Michael Appleton nu ook kiezen voor een variant van 4-3-3 waarin Lundstram en Sercombe verder vooruit spelen.

Op deadline day kwam ook nog verdediger Charlie Raglan voor een half jaar op huurbasis over van Chesterfield, maar de vangst van de dag was toch wel vleugelspeler Marvin Johnson die voor naar verluidt £ 350,000,- overkomt van Motherwell. Daarmee is de selectie nu compleet.

Tot slot nog een blik op het pittige programma voor september. Aanstaande zaterdag wacht een thuiswedstrijd tegen Rochdale (23^e). Gezien onze moeizame start moeten dat echt drie punten worden om bij de rode streep vandaan te blijven. Volgende week zaterdag komt aartsrivaal Swindon Town naar Oxford: de laatste vijf ontmoetingen met The Robins werden allemaal gewonnen en wat mij betreft worden dat er zes. In de rest van de maand wachten MK Dons (uit), Charlton Athletic (thuis) en Southend United (uit) en zullen we zien of de weg naar boven kunnen vinden. Win or lose, up the U’s!

DutchOx