Het is woensdag 8 mei 2013… Daar staat het toch echt op de site van Sparta Rotterdam: ‘Sparta Rotterdam deze zomer op bezoek bij Burnley FC’! Groot was de vreugde! Eindelijk weer Europees… Behoudens wat Intertoto-gestoei halverwege jaren ’90 tegen clubs als Lausanne Sports en AIK Stockholm leek deelname aan het echte Europese bekertoernooi al lichtjaren geleden. In de jaren ’80 bestreed Sparta clubs als Borussia Mönchengladbach, Spartak Moskou en Hamburger SV in memorabele wedstrijden, die alleen volgens overlevering nog herbeleefd worden. Daarna verging het onze club moeizaam en degradeerden we zelfs tot tweemaal toe uit de eredivisie.
Dat in ogenschouw nemend is een buitenlands tripje naar Engeland een verademing, bij voorbaat al. Zaterdag 27 juli 2013 staat vanaf die 28e mei vet omcirkeld door menig Spartaan. Een enkeling waagt de oversteek per auto, de meesten prefereren het vliegtuig richting Manchester (op klein uurtje rijden van Burnley) of de boot van IJmuiden naar Newcastle, om daar vervolgens in een kleine twee uur per bustransfer in Burnley aan te komen. De voorpret is al geweldig!
Op de site van Burnley FC wordt de wedstrijd aangekondigd als ‘International Challenge Match’ en zo voelt het vooraf ook. Een heerlijke aanloop, op weg naar een unieke trip. Burnley komt, op het moment van spelen, uit in de Football League Championship, het 2e niveau van Engeland. Op moment van bekendmaking van deze oefenwedstrijd staan ze in de middenmoot, op de elfde plaats. Recentelijk speelde Burnley in het seizoen 2009/2010, na een afwezigheid van 33 jaar, weer in de Premier League. Maar dat mocht slechts een jaar duren, ze degradeerden even kansloos als jammerlijk. Als fervent kijker van The Football League Show kende ik Burnley FC al; het typische Engelse en historische stadion Turf Moor, waar ruim 22.000 toeschouwers in kunnen, is een monument. Burnley FC werd opgericht in 1882 en in 1883 verhuisde men naar Turf Moor, om er vervolgens nooit meer weg te gaan. Alleen Preston North End huist langer in hetzelfde stadion. Het prachtige paars-blauwe tenue, dat doet denken aan clubs als West Ham United en Aston Villa. Spelers als Danny Ings, Sam Vokes en Charlie Austin; lokale voetbalhelden die ik elke zaterdagnacht op de BBC voorbij zie schuiven en schitteren. Daar gaan we dus heen!
En dan is het zover… Vrijdag 26 juli -de dag voor de wedstrijd- spreken we met zo’n 40 man af in IJmuiden, waar vandaan we zullen varen naar Engeland. Naar schatting zullen er zo’n 150 Spartanen morgen aanwezig zijn bij Burnley FC – Sparta Rotterdam.
Tijdens de bootreis is het voortreffelijk weer en begeven we ons met het voltallige gezelschap naar het bovendek op de ferryboot van de DFDS Seaways. De Sparta-vlag gaat in top en onder het genot van het goudgele vocht zingen we uit volle borst de Sparta Marsch. Dit tot massaal goedkeuren van de overige passagiers. Na een lange nacht qua afstand en tijd en een korte nacht qua slaap komen we aan in Newcastle. De passagiers scheiden hun wegen, het gros gaat een dagje shoppen in Newcastle en onze groep zoekt de bus op richting Burnley. Football is coming home, een gevleugelde uitspraak als het gaat om de oorsprong van het spelletje waar we ons hart zo aan verpacht hebben.
Dus bus voert ons langs Middlesborough en Darlington en we schampen Leeds, Bury en Bradford. Klein of groot, ze zijn vermaard vanwege hun niet geringe aandeel in de historie van het Engelse voetbal. De busreis vervult me met weemoed, wat prachtig om hier onderdeel van uit te maken en de sfeer te proeven en het te ondergaan. Na een busrit van ongeveer twee uur komen we aan in Burnley, we resideren in het Holiday Inn, op zo’n half uur lopen van het stadion. Na het inchecken in het hotel lopen we direct in colonne naar het stadion, onderwijl genietend van de sympathieke reacties onderweg.
Het bleek ook nog de jaarlijkse Family Day te zijn, de Open Dag als afsluiting van de voorbereiding, en het beloofde dus gezellig druk in en om het stadion te worden. Wanneer we de Harry Potts Way op lopen, krijg ik direct zichtbaar wat al mijn vrienden me al voorgespiegeld hadden. Typische en exemplarische setting voor een Engelse voetbalclub, het stadion middenin een woonwijk gesitueerd met aan de overkant van de straat een pub. Pub Park View is een paar uur voor de wedstrijd afgeladen vol en ook op straat is het een drukte van belang. Tientallen Sparta- en Burnley fans vermengen zich en dat geeft alleen al een prachtig kleurenpalet. De harde en beruchte kern van Burnley kende ik voornamelijk van de docuserie ‘Hooligans’, waar ze nou niet echt als lieverdjes werden afgeschilderd. Eenmaal in Burnley bleek die harde kern vooral z’n status te hebben ontleend uit vroegere jaren, getuige de veertigers en vijftigers die zich voorstelden als zijnde de boefjes van Burnley. Ruwe bolster, blanke pit. Dat werk.
Het was zowaar perfect zomerweer deze dag in Engeland en dat was een regelrechte bonus, bovenop dit prachtige affiche. We gingen massaal op de foto met onze Engelse vrienden, goedkeurend gadegeslagen door de Engelse bobbies. Ook maakten we een Spartaanse groepsfoto voor de hoofdingang, die later in het eerstvolgende programmaboekje van Burnley (tegen Bolton Wanderers) zou worden gepubliceerd. Voor 1 pond bemachtten we een waar ‘collectors item’, het programmaboekje van deze middag. Veel informatie over Sparta in het boekje; onder meer over de huidige videoanalist van Sparta, Marco Gentile, die nog een korte periode voor Burnley speelde. Verder lyrische teksten, die alleen Engelsen kunnen bezigen. Zomaar wat superlatieven in quotes over onze club: ‘Grand old Dutch club seeks former glorys’ en ‘Burnley Football Club is delighted to welcome and host Sparta Rotterdam, the oldest professional football team in the Netherlands’. Poeh, dat is nog eens een binnenkomer. Vol trots begeven we ons richting de ingang, popelend om de stadionsfeer van binnen op te snuiven.
We dachten met de pakweg 150 Spartanen in het uitvak te zitten, de David Fishwick Stand. Maar deze tribune is vandaag gesloten, wij mogen aan de lange zijde plaatsnemen, de Bob Lord Stand genaamd. Maar eerst moeten we aan de straatkant nog de extreem nauwe poortjes door bij de entree. Zijdelings schuifelen we naar binnen, waar tot onze grote vreugde nog meer pubs zijn. Ik gris m’n gekregen biertje uit de handen van een Burnley-fan en haast me de trappen op om het stadion van binnen te kunnen aanschouwen. Maar het bier mag alleen beneden genuttigd worden, dat is een tegenvaller. Twee enorme slokken verder is het dan echt zo ver, ik zet mijn eerste stappen in een Engels voetbalstadion.
Wat me direct opvalt is dat de stewards zeer vriendelijk zijn, in tegenstelling tot in veel Nederlandse stadions. De immensheid van het stadion overweldigt me, hoewel het nog nagenoeg leeg is. De pure nolstalgie druipt er vanaf, hier zitten ze nog op houten klapstoeltjes… Onze tribune vult zich steeds meer met Spartanen en Burnley-fans, gewoon door elkaar heen. Als de selectie van Sparta het veld op komt voor de warming up brengen we de Sparta Marsch ten gehore en worden ze door de Engelse fans met applaus onthaald. Ok, het is vriendschappelijk maar toch zegt het veel over het respect dat de Engelsen voor hun opponent hebben. De wedstrijd begint en zo’n kleine 6.000 toeschouwers vullen voor ongeveer een kwart het stadion Turf Moor. We hebben een geweldige start, want na amper vijf minuten zet spits Johan Voskamp ons na een mooie aanval op 0-1. We overstemmen met ons gezang de Engelsen, maar een paar minuten later is het alweer gelijk na een vloeiende Engelse aanval en desorganisatie in de Spartaanse defensie. Het niveauverschil is ogenschijnlijk niet groot, maar als Burnley even aanzet is het zomaar 3-1 na twee vlot uitgespeelde kansen. In de rust begeven we ons weer naar beneden en praten we na over de eerste helft. De tweede helft is niet zo meeslepend als de eerste, maar ik kijk mijn ogen uit. Volwassen vrouwen en kinderen gillen om het hardst bij een grote kans van Burnley, allen van top tot teen getooid in de clubkleuren van The Clarets, de bijnaam van deze club. Uiteindelijk wordt het nog 4-1 voor Burnley en worden spelers van beide clubs uitgebreid bedankt na de wedstrijd.
We begeven ons naar de uitgang en gaan als een groep direct weer naar de overkant van de straat, pub Park View is wederom de plek om na te praten en een biertje te drinken.
Na een uur komt de spits van Burnley, Charlie Austin, ons vergezellen en doen we hem een Sparta-sjaal cadeau. Meerdere Burnley- en Spartaspelers vervoegen zich bij ons, wat een ongekende sfeer! Uren later gaan we van kroeg tot kroeg en hebben we het opperbest naar de zin, echter morgenochtend wacht alweer de terugrit naar de boot in Newcastle.
De volgende ochtend stappen we brak in de bus naar Newcastle en op de boot komen de verhalen los. Wat een avontuur! De Engelsen waren lyrisch over onze support, getuige de opmerkingen in de pers en op hun site. En wij waren dat op onze beurt over Burnley. Wat rest is een voetbalvriendschap en de wederzijdse hoop dat we komende zomer weer tegen elkaar spelen. Of dat nu op Turf Moor of op Het Kasteel is. En…dat we beiden mogen promoveren. En als souvenirs natuurlijk het programmaboekje, het toegangskaartje en het prachtige thuisshirt van Burnley. ‘Zullen we wij laten hooooren…C’mon Burnley!’