Vliegendekeeper

Sportclub Veendam
Sportclub Veendam opgericht als amateurclub in 1894 en opgeheven in 2013. Een roemruchte historie die zich vooral op het tweede niveau van het Nederlandse voetbal afspeelde. Enkele successen, teveel tegenslagen. Toch keek men altijd uit naar een wedstrijd in de Langeleegte. Het stadion, de supporters en de vaak enorme afstand die afgelegd moest worden had iets Cult. Op het moment zelf verafschuw je het, wanneer je het hebt gehad kijk je er met plezier op terug. SC Veendam werd opgeheven op 25 maart 2013 maar leeft nog altijd voort in de harten van velen. Wij spraken de afgelopen week drie supporters en vroegen hen om de beleving, de laatste wedstrijd en het leven na Sportclub Veendam. Het leverde ontroerende verhalen op en bracht ons weer even terug naar de periode aan de Langeleegte……

Sander Schipper, Willie Sagel en Hans Kruizenga zijn drie SC Veendam supporters in hart en nieren. Nog altijd zijn zij dagelijks bezig met hun club die inmiddels van ze is afgenomen. De leegte is groot, het gemis is hartverscheurend. In deze reportage vertellen zij hun verhaal over de laatste periode van de club en vooral het leven na SC Veendam.

SC Veendam: waar komt eigenlijk die trots vandaan?

Willie Sagel:
Ik ben een geboren en getogen Veendammer, ging als 14-jarige jongen nagenoeg naar alle trainingen en bezocht naast het eerste ook wedstrijden van Veendam 2. In die jaren keek ik op tegen jongens als Henk De Haan, Piet Wiersma, Johan Bolhuis, Wim Sterken, Sape Hoekstra en vooral Lee Payne. In die periode zag ik Henk Nienhuis als levende legende gepassioneerd training geven. Daarnaast zag ik A-junioren uit de regio als Lukkien, Wiekens, Mac Andrew, Asorgia, Alberts en Slor bij de selectie komen. Bij die trainingen zag ik ook altijd een groepje ouderen en ik dacht altijd, zo loop ik hier later ook zodra ik met pensioen ben… heerlijk kletsen over en bij je voetbalclubje. Helaas mocht dit niet zo zijn…..

In de jaren 90 was ik nauw betrokken bij de supportersvereniging. Ik heb met hen veel uitwedstrijden bezocht, programma boekjes verkocht, ben hoofdredacteur van het supportersmagazine geweest en zelfs even in het bestuur gezeten. Daarnaast maakte ik mij veelal hard voor de club en zat ik in diverse klankbord groepen. Sinds 2004 heb ik mijn eigen supporterssite (www.veendam4-ever.nl) Hierdoor volgde ik de club nog intensiever, bezocht alle thuis en vrijwel alle uitwedstrijden van de club en schreef hierover op de website.

Sander Schipper:
Van kind af aan ben ik al supporter van SC Veendam. Ten tijden van de zware periodes 2010 en 2013 zat ik nog op school. Ik was vijftien-zestien jaar oud. Tijdens de schoolpauzes gingen we met een vast groepje bijna elke dag even bij de ochtendtraining kijken. Dit kon gewoon in Veendam en niemand keek er van op. SC Veendam zat in de harten van velen uit de regio en had een bepaalde vorm van trots. Begrip was er bij mensen in de omgeving, iets wat mensen buiten Veendam maar moeilijk konden begrijpen….

Hans Kruizenga:
Mijn eerste ervaring met de voetbalclub was ‘zoals het hoort’: als kleine jongen met je vader mee. Toen was de Langeleegte nog echt iconisch: een kleine zittribune aan de lange zijde, aan de overkant een overdekte staantribune en aan de korte zijden niet-overdekte staanplaatsen. Achter de hoofdtribune lag toen nog een prachtig zwembad: het Kristalbad. Omkleden deed je onder de hoofdtribune, zwemmen met uitzicht op de lichtmasten die de Langeleegte zo mooi markeren. In die tijd ging ik af en toe met m’n vader mee: na de rust konden we dan gratis naar binnen en keken we de wedstrijden uit. Dat was begin jaren ’80: een periode dat er ook al veel financiële onrust was binnen de club en het jaarlijks de vraag was of er een faillissement aan zat te komen of niet. Als jonge jongen had ik daar geen weet van: er werd gevoetbald en daar ging het om!

Toen was er ‘ineens’ die eerste promotie naar de Eredivisie..! SC Veendam had de nacompetitie gehaald en walste over de concurrentie heen met een uitslag die volgens mij nog steeds niet (of nauwelijks) is geëvenaard: alle 6 wedstrijden werden gewonnen. De goal van Boy Nijgh tegen Willem II bracht ons kleine Veendam in het voetbal-Walhalla van Nederland. Het jaar erop volgde degradatie om het jaar daarop nog eens de oversteek te maken naar de Eredivisie.

In al die jaren, met alle ups en downs ben ik vooral altijd enorm trots geweest op ons mooie cluppie! Ik besefte heel goed dat SC Veendam (later BV Veendam en vervolgens weer SC Veendam) een bijzonderheid was in het nationale voetbal. De randvoorwaarden voor betaald voetbal in Veendam waren altijd discutabel: Veendam (een groot dorp, of een klein stadje) ligt in een dunbevolkt gebied. Er zijn niet veel grote bedrijven die opstaan als sponsor, we hebben te maken met een grote club als FC Groningen in onze achtertuin, de middelen zijn beperkt… Normaal gesproken zou je daar geen betaald voetbal verwachten, maar Veendam heeft het lang geflikt, ik vind dat prachtig! We hebben veel seizoenen gekend met een gemiddeld aantal toeschouwers van rond de 4000: een aantal waar laagvliegers in de Eredivisie soms niet eens aan konden tippen. We hebben prachtige gevechten geleverd met grote clubs, grote voetballers hebben op de Langeleegte gespeeld en zijn soms ten onder gegaan aan de hardwerkende tegenstanders met een geel-zwart shirt (en een tijdje lang blauw-wit). Als ik de vraag kreeg: ‘Waar woon je’, was er bijna altijd de kleine lach waarneembaar als mijn antwoord ‘Veendam’ uit mijn mond kwam. Aan de ene kant zag je ze denken: ‘Veendam.. wat móet je daar’, maar vervolgens bleek dat iedereen de Langeleegte kende en daar een mening over had: Mooi man! ..zoals Henk(ie) Nienhuis zou kunnen zeggen. De link met onze voetbalclub was er altijd. Ik was trots en kijk met trots terug op die periode: als Geuzen zijn ‘we’ door het land getrokken (en zelfs een keer China), het was een prachtige tijd.

Beleving laatste periode SC Veendam:
Het faillissement voor Veendam kwam niet uit de lucht vallen. Al jaren had de club het financieel moeilijk en wist het maar net het hoofd boven water te houden. Het moet hoe dan ook een lastige periode geweest zijn voor supporters. Hoe keken jullie daar tegen aan?

Willie Sagel:
De laatste maanden van de club was een roller coaster en tevens een flashback naar 2010 waarin we hetzelfde hebben meegemaakt. Zelf volgde ik het op de voet, ik ging immers vanaf ca. 1986 naar De Langeleegte toe. In 2010, 3 jaar voor het einde van Veendam, zat de club in hetzelfde vaarwater. Mijn broer was toen ernstig ziek en op de dag dat Veendam failliet verklaard werd (12 mei 2010) overleed hij helaas. Een gitzwarte dag! Wonder boven wonder is er toen een reddingsactie op touw gekomen (In de dagen waarin Veendam in beroep kon gaan om tijd te winnen) Het lukte destijds om Veendam uit de dood te doen laten herrijzen…Met deze wetenschap was het 3 jaar later extra zuur dat we weer voor hetzelfde probleem stonden. Ik stond er ’s morgens mee op en ging er mee naar bed. Uiteindelijk werd Veendam eind maart failliet verklaard, en kwam na menig inspanning van o.a. Henk de Haan niet genoeg geld binnen om het huzarenstukje van 3 jaar eerder te evenaren.  Na 25 maart toen Veendam zich failliet liet verklaren had ik geen hoop meer dat het toch nog goed zou komen, 2x in 3 jaar tijd leek mij onmogelijk. Toch kreeg ik hoop door het enthousiasme van Henk de Haan, in elk televisieprogramma zat hij, hij kreeg toezegging na toezegging, er kwam op 2^e paasdag een benefietconcert in het stadion en toen dacht ik voor het eerst sinds eind maart, het gaat goed komen…als ze nu al wisten dat het een mission impossible zou worden zou het concert wel afgelast worden…Helaas niks was minder waar want een dag later 2 april blies Veendam toch echt haar laatste adem uit.

Sander Schipper:  De laatste periode van de club was uiteraard erg hectisch. In de media ging het alleen maar meer over de financiële problemen van de club. Het sportieve gedeelte, waar het natuurlijk allemaal om draait, werd nauwelijks aandacht aan besteed. Dit zal ongetwijfeld ook impact hebben gehad op de spelers en technische staf. Ik was altijd al veel met de club bezig, maar in deze periode echt dag in dag uit. Er gebeurt zoveel dat je als supporter continu op de hoogte wilt zijn van de huidige situatie van de club. Zelf heb ik altijd hoop gehouden dat de club het zou redden. In het seizoen 2009/2010 heeft de club ook op de rand van de afgrond gestaan. De curator had de club al failliet verklaard, spelers en technische staf waren al ontslagen. Op de één of andere manier hebben de sponsoren daarna alsnog het bedrag van €750.000,- bij elkaar weten te krijgen. Als er dan drie seizoenen laten wéér een tekort is, houd je er wel rekening mee dat het elk moment afgelopen kan zijn. Omdat veel mensen binnen de club erg optimistisch waren, heb ik eigenlijk tot het laatste moment gehoopt dat de club het zou redden. Hopen tegen beter weten in, want zoiets blijft natuurlijk niet goed gaan. Op maandag 25 maart 2013 was het zover. Er werd een persconferentie belegd in het stadion. Op school had ik gevraagd of ik hier ondanks de lessen toch bij aanwezig mocht zijn. Hier kreeg ik toestemming voor en ben dus die middag naar het stadion gefietst. Waar ik al bang voor was gebeurde. Bewindvoerder Gerard Beuker opende met de woorden: ‘Ik zal meteen met de deur in huis vallen, Sportclub Veendam is failliet’.  Dan staan de tranen je echt in de ogen, ik heb me niet vaak zo ellendig gevoeld. Onder andere oud-speler Henk de Haan heeft daarna nog een poging gedaan om de club te redden, maar helaas zonder succes. Op dinsdag 2 april 2013 werd bekend dat de club niet tegen het faillissement in beroep zou gaan. De club hield hierdoor definitief op te bestaan. Voor hoofdsponsor Koos Gjaltema heb ik heel veel respect. Hij heeft tot het laatste moment zijn uiterste best gedaan om de club te redden. Een clubman in hart en nieren!

Hans Kruizenga:
Het eerste faillissement – het wonder
Eigenlijk wist iedereen het al tientallen jaren: de club balanceerde al zo vaak langs het randje van een faillissement.. eigenlijk móest het wel een keer fout aflopen. In maart 2010 werd na een roerige periode uitstel van betaling aangevraagd. Mijn onderbuikgevoel was niet goed: zou het dat tóch echt een keer over zijn?

En toch had ik ook het gevoel dat de club niet kapot kon: heel vreemd eigenlijk. Ik was daarom wel wat ongerust maar ik had er toen ook nog wel alle vertrouwen in. In april 2010 volgde slecht nieuws: er was faillissement aangevraagd, maar er was hoop… er werd druk gewerkt aan een reddingsplan en een uitspraak van de rechter bleef dan ook uit. Mei 2010: het faillissement werd toch uitgesproken. Het was over… ongelofelijk, de club is omgevallen. Ik baalde enorm en voelde ook echt verdriet om het verlies van iets bijzonders.

Wat toen volgde is eigenlijk niet te bevatten: de club ging in beroep tegen de uitspraak, er werd geld bij elkaar gesprokkeld en ineens hoorden we dat Veendam niet meer failliet was… als een Fenix uit de as herrezen: we leefden nog! Ineens was daar weer het vizier op het nieuwe seizoen, de jacht op nieuwe spelers en het gewone huis-tuin-en-keuken geneuzel over allerlei kleinigheden wat het zo leuk maakt om een club als Veendam te volgen: heerlijk! De wereld was nog zoals ik het kende.

Op naar de toekomst!
In 2011 werden er allerlei initiatieven opgezet om de club een gezonde basis te geven voor de toekomst: het Kolonistenplan. Uiteraard ben ik ook ‘Kolonist’ geworden: een verwijzing naar het rijke Veenkoloniale verleden van de streek. Klein weetje: er is een periode geweest dat Veendam naast Amsterdam de grootste inlandse haven van Nederland had en een heuse zeevaartschool. De actie werd zelf zo goed opgepikt dat de sociale media er vol mee stonden: zelfs modellen Kim Feenstra en Doutzen Kroes hebben zich ingezet voor de club! Supertrots was ik: het kleine Veendam was af en toe groot nieuws.

Het definitieve faillissement – de genadeklap
In maart 2013 werden we dan toch (weer) failliet verklaard. Er ontstond een brede beweging van mensen die dit wilden voorkomen en het huzarenstukje van 3 jaar eerder wilden herhalen. Veendam was overal te vinden: kranten, internet en tv ()De Wereld Draait Door en Voetbal International). Ik vond het prachtig dat er zoveel aan gedaan werd, maar mijn gevoel zei dat het weleens over zou kunnen zijn. Uiteindelijk waren dit de laatste stuiptrekkingen van onze mooie club: we waren definitief failliet. Van een doorstart kwam het ook niet en sindsdien in het stil op de Langeleegte. Eeuwig zonde, maar objectief gezien toch ook wel begrijpelijk: het was gewoon niet meer te houden.

15 maart FC Oss thuis, de laatste wedstrijd ooit…
Het was van te voren niet duidelijk of het ook daadwerkelijk de laatste wedstrijd zou zijn maar toch hield iedereen het in zijn achterhoofd. Het was het dubbele gevoel dat overheerste op die 15de maart in 2013. FC Oss kwam op bezoek en zou achteraf gezien de laatste wedstrijd geweest zijn van de voetbalclub SC Veendam. De angst was werkelijkheid geworden…..

Willie Sagel:
De laatste thuiswedstrijd tegen FC Oss beleefde ik net als de wedstrijden in de maanden ervoor, vooral genieten, Na de wedstrijd bleef ik uren in het spelershome van Veendam, gezellig een biertje drinken, praten met vrienden, spelers, begeleiders van de club en elke keer maar zeggen we nemen nog 1 biertje want het kan zo maar de laatste zijn. Ik kan mij nog exact herinneren wat ik bij het vertrek tegen Mark van Engen zei; tot de volgende thuiswedstrijd Mark, dan zijn we er gewoon weer bij.

Weet je het was heerlijk om supporter van Veendam te zijn, iedereen spreekt dezelfde taal, we verloren vaker dan we wonnen, dus we genoten nog meer van een overwinning. Wat mij bij staat? Bekerwedstrijden tegen Vitesse begin jaren 90 (2-2) Vitesse wint na strafschoppen. Veendam – Feyenoord in een uitverkocht huis waar helaas werd verloren met 3-2 van Feyenoord. De promotiewedstrijd in 1986 tegen Willem II en voor de oudere supporters onder ons de bekerwinst in 1977 op Feyenoord thuis (2-1). Als je mensen er naar vraag krijg je prachtige verhalen. De wedstrijd tegen FC Oss was op dat moment voor mij gewoon een normale wedstrijd met de wetenschap dat Veendam een week later weer een wedstrijd zou hebben…echter is die wedstrijd er helaas nooit meer gekomen. Dat besef kwam later pas……

Sander Schipper:
Zoals bij alle thuiswedstrijden was ik in het stadion aanwezig. Het was een wedstrijd met een dubbel gevoel. Denk dat iedereen er wel rekening mee hield dat dit wel eens de laatste wedstrijd zou kunnen zijn. Rondom de wedstrijd is er door veel vrijwilligers nog geprobeerd geld in te zamelen voor de club. Op de tribune was, net als bij alle andere thuiswedstrijden, gewoon een normale sfeer. Met een vast groepje supporters stonden we achter het doel. Veendam won de wedstrijd met 2-1, het laatste doelpunt werd gemaakt door Tom Overtoom.
Hierna zou het avondje De Langeleegte niet meer zijn…. Het was onwerkelijk, niet te bevatten en het deed verschrikkelijk veel pijn. Veendam sloot af met een 2-1 overwinning en misschien was dat wel het meest typerende. Strijden tot het laatste moment………

Hans Kruizenga:
Ik heb het faillissement van een afstand gevolgd. Door mijn privé-situatie kon ik er in het laatste seizoen niet bij zijn. Dat was wel vreemd: de verbondenheid van de club werd er niet anders van, maar je komt dan in een situatie terecht dat je van een afstand kijkt naar iets dat in jezelf verankerd is. Het helpt bij het relativeren van wat er is gebeurd. Mijn laatste wedstrijd heb ik nooit gevoeld als ‘mijn laatste wedstrijd’: dat was namelijk nog helemaal niet aan de orde.

In de jaren die volgden heb ik veel genoten van SC/BV Veendam: de competitieresultaten waren niet altijd bevredigend, toch was er genoeg om van te genieten. Ik heb het altijd gerelativeerd: het is fantastisch dat er überhaupt betaald voetbal gespeeld kon worden in Veendam, dat deden ‘we’ toch maar even. Elke week de kostbare minuten op regionale en landelijke tv, de stukken in de kranten, elke keer weer die blikken als het woord ‘Veendam’ in een gezelschap viel en het vervolgens over de club ging. Het is in vele tv-programma’s als metafoor gebruikt ‘Veendam’ en ‘De Langeleegte’. Cabaretiers hebben het regelmatig in hun shows gebruikt, maar hoe meesmuilend er ook over gesproken werd: we gingen lekker door! ..en stiekem vonden al die mensen het ook best mooi, dat kleine cluppie uit dat o-zo-verre Groningen.

We hebben ook in de magere jaren mooie dingen beleefd. Karaktervolle voetballers hebben ons mooie shirt gedragen. Volgens mij heeft de club ook wezenlijk bijgedragen aan een stuk Nederlands voetbal. Een paar willekeurige voorbeelden:

• Jeroen Zoet: heeft zijn jeugdopleiding genoten bij Veendam en is op 15 jarige leeftijd door PSV opgepikt als groot talent: hij staat nu regelmatig bij het Nederlands Elftal onder de lat.
• Ruben Schaken: zat op een dood spoor: bij Veendam kreeg hij het vertrouwen en kon weer ‘in zijn talent groeien’. Hij heeft het tot het Nederlands elftal geschopt.
• Gerard Wiekens: de geblokte verdediger was een échte Veendammer (wat voetbal betreft, want hij komt uit Pekela). Hij werd door Manchester City gekocht en was daar van grote waarde. In een wedstrijd van City heeft hij bijvoorbeeld de destijds grote Ruud van Nistelrooij compleet aan banden gelegd, die had niks meer te vertellen. Zijn laatste actieve voetbaljaren heeft hij zeer verdienstelijk bij Veendam gevoetbald.
• Johan Derksen: een spijkerharde voetballer, onder meer gevormd door het Veenkoloniale spel. Johan spreekt tot op de dag van vandaag nog steeds met enige weemoed over de club.
• Leo Beenhakker: Veendam was zijn eerste club als hoofdtrainer.

Er zijn nog steeds diverse oud-Veendam spelers actief bij vele betaalde voetbalclubs op diverse niveaus.

Het leven na SC Veendam
FC Oss bleek inderdaad de laatste tegenstander van SC Veendam. Nooit meer een wedstrijd aan die verre maar schitterende Langeleegte. Heel voetbalminnend Nederland was in grote rouw na het faillissement van de club. Geen SC Veendam meer in Nederland, geeft twee wekelijks voetbal aan de Langeleegte. Hard maar keiharde realiteit. Hoe beleefde jullie deze moeilijke periode?

Willie Sagel:
Het leven na SC Veendam, het klinkt vrij dramatisch een leven na SC Veendam, want natuurlijk is dat er. Niet veel later werd mijn zoon geboren Ruben Lee Sagel. Vernoemd naar 2 oude Veendam helden van mij: Ruben Schaken en Lee Payne. Ruben is inmiddels 3 jaar en heb ik daarnaast ook een prachtige dochter Nikki Sagel van bijna 8 maanden oud. Toch blijft het gemis groot en wordt het voor mijn gevoel steeds groter en groter. Ze zeggen vaak tijd heelt alle wonden, maar bij Veendam telt dat niet. Sommige zeggen ach het is maar een voetbalclub, dan wordt je toch supporter van Groningen of Emmen… Die mensen snappen er geen barst van! Veendam was voor mij en velen anderen veel meer dan een voetbalclub, het was onze religie, onze verbondenheid, onze trots. Als ze vroegen waar je vandaan kwam en je zei Veendam riepen ze gelijk Aha de Langeleegte en kreeg je ongevraagd verhalen te horen over dat ze er ook ene keer zijn geweest. De club kreeg ontzettend veel sympathie vanuit het gehele land. Mijn beste vrienden ken ik door de club, vriendschappen voor het leven. Af en toe zie ik de andere jongens ook nog weleens als we even met elkaar afspreken, dan bezoeken we een wedstrijdje van Veendam 1894 (de amateurtak) en gaan gezellig uit eten. Het voetbal volg ik anders, kwam ik jarenlang bijna iedere week in een stadion, de laatste 3 jaar sporadisch. Af en toe bezoek ik wedstrijden van oud Veendammers zoals bij Go Ahead Eagles destijds met Marnix Kolder en Lars Lambooij, Den Haag voor Ruben Schaken en Emmen bezocht ik om Sander Rozema, Dick Lukkien even weer aan het werk te zien. Alleen naar FC Groningen zou ik nooit gaan, ik heb niks tegen die club maar heb er ook niks mee, en zolang Hans Nijland er zit zien ze me daar echt niet, ook niet voor een andere club. De man die alle seizoenkaarthouders twee weken na het faillissement een brief stuurde om gratis een wedstrijd van FC Groningen te bezoeken, onder het motto Veendam is er niet meer maar er is nog steeds betaald voetbal in Groningen… Schandalig en pijnlijker kan het niet. Juist Nijland moet weten hoe je als supporters aan 1 club verkocht kunt zijn. PSV is mijn 2^e club en daar bezoek ik af en toe een wedstrijd van, ik vind het supergaaf dat Veendammer Jeroen Zoet daar op doel staat…Maar het komt bij lange na niet in de buurt voor mijn gevoel voor de club Veendam.  Het gevoel voor de club SC Veendam is niet te beschrijven, door het verdwijnen van de club is er een stuk van mijn identiteit afgenomen. Het was misschien niet altijd goed voor mijn privéleven maar de club stond bij mij altijd op de 1^e plaats. Ik probeer het Veendam gevoel nu op mijn kinderen over te brengen, maar het doet me pijn dat ik nooit met mijn zoontje naar Veendam kan gaan. Ik vond het altijd geweldig hoe generatie op generatie naar Veendam ging. Opa Roemeling, Gerard Roemeling en ook zijn zoon Richard Roemeling waren en zijn fanatieke Veendam supporters… Veendam supporter zijn zit in je DNA en gaat er ook nooit meer uit…We zongen vaak Veendam till i die… maar dat is ook echt zo!

Sander Schipper:
Met een aantal jongens waarmee ik altijd de wedstrijden bezocht heb ik nog regelmatig contact. Helaas zijn er ook veel contacten in de loop der tijd verwaterd. Dat waren jongens die ik normaal gesproken alleen bij wedstrijden van de club zag. Natuurlijk erg jammer, maar die dingen gebeuren helaas. Ook heb ik twee jaar moeite gehad om oude beelden terug te kijken. Natuurlijk krijg je ze wel eens te zien, maar een plezier deden ze me er niet mee. De laatste tijd volg ik de Jupiler League ook weer wat meer. Na het faillissement keek ik af en toe nog eens een keer een samenvatting, maar elke week naar de stand op teletekst kijken was er niet meer bij. Sinds dit seizoen heb ik vertrouwen in de ambities van Veendam 1894. Spelers als Marnix Kolder en Angelo Cijntje spelen sinds dit seizoen weer in het geel-zwart. Als de plannen voor het stadion straks zijn uitgevoerd denk ik dat er ook meer publiek naar De Langeleegte komt. Betaald voetbal is nog heel ver weg, maar het behalen van de Hoofdklasse zou eerst al fantastisch zijn. Het is een gigantisch gemis, maar ik blijf hoop houden dat er ooit weer betaald voetbal in Veendam wordt gespeeld!

Hans Kruizenga:
Ik mis de geur van het stadion: een mengeling van frituur, sigarettenrook, frisse buitenlucht, bier. Het geroezemoes om je heen, de spanning die diep in je zit en je 90 minuten niet loslaat. De immense teleurstelling als je club verliest, de berusting als dat terecht is, de euforie als je de punten binnensleept, terecht of niet. Het schelden op de scheidsrechter, het kapot schreeuwen van je stem, de adrenaline die door je heen schiet als er gescoord wordt.. ik wordt oprecht emotioneel nu ik dit typ. Het is nu ruim 3 jaar na het faillissement dat ik dit doe en ik schiet vol. Ik mis het…….

Het was een prachtige tijd. Man, wat ben ik trots op dat kleine cluppie. Veendam is net als iedere voetbalclub als je die echt in je hart voelt: het geeft een buzz die niet te evenaren is. Om dat te missen doet pijn, echt pijn.

De mensen waar ik destijds de wedstrijden mee bezocht zie ik nauwelijks meer: het faillissement is daar niet de reden van, maar een scheiding. Ik ben mijn interesse in het voetbal voor een groot deel verloren: eerder volgde ik vrij veel, maar ik besef nu dat Veendam daarbij het bindmiddel was. Het ging me niet zozeer om het voetbal zelf, de club was daarin waar het om draaide, de beleving van de wedstrijd, het samenzijn met de andere supporters. De vrijdagavonden zijn dan ook al lang gevuld met heel andere bezigheden.

Wat ik vooral nog volg dat zijn de oud-Veendammers: dat vind ik mooi, dat houdt mijn club nog levend. Jeroen Zoet in het Nederlands Elftal: super! Marnix Kolder en Angelo Cijntje hebben besloten dat ze Veendam 1894 gaan versterken dit seizoen. Goede voetballers met de juiste instelling zijn weer op hun plek: wie weet is dat het begin van een ontwikkeling die leidt tot een nieuw voetbalavontuur in Veendam. Dromen = leven. Zolang er geen dromen zijn om naartoe te leven houdt alles op. Ik droom ervan dat ik weer roemruchte wedstrijden mag beleven op het prachtige groene tapijt van de Langeleegte……………

Ooit nog eens Veendam?
Drie jaar geleden zei men ‘’betaald voetbalclubs mogen nooit meer naar Veendam’’ Een groot gemis in het Nederlandse voetbal, een groot gemis bij de supporters. De pijn bij velen is nog altijd groot en de verhalen met de drie supporters in dit stuk hebben ook diepe indrukken gemaakt. Toch is er met de amateurclub Veendam 1894 weer een kleine kans op terugkeer. Het zal zeker niet snel en gemakkelijk gebeuren maar waar hoop is, is leven. Ik heb geen achtergrond met Veendam en ben er zelf slechts twee keer geweest maar net als velen met mij zijn wij allemaal een beetje voor Veendam. Dat er maar snel weer gevoetbald mag worden aan de Langeleegte. Niet door een jeugd elftal of een andere club maar enkel en alleen door Veendam. Dat verdienen de supporters, dat verdient het Nederlandse voetbal.

De Vliegendekeeper