Vliegendekeeper

Afgelopen zaterdag stond voor de heren van het in Noord-Oost Friesland welbekende SC Veenwouden 4, een ploeg wat al sinds mensenheugenis acteert op het allerlaagste niveau der reserveklassen, de uitwedstrijd tegen VV Ouwe Syl 2 op het programma. Wat op het eerste gezicht een doorsnee wedstrijd zou worden bleek er achteraf een te zijn waar nog lang over nagepraat gaat worden.

De zaterdag begon zoals alle andere zaterdagen van een voetbal seizoen. Op de fiets naar het sportpark, je tas smijt je buiten voor de deur, je wacht op elkaar in de kantine en naar goede traditie schudt iedereen elkaar de hand. Uiteraard is er altijd een te laat en ga je alvast richting de parkeerplaats. Helaas voor hen starten de aangewezen chauffeurs cq Bobs hun wagens en rijden we langzaam richting het sportpark van de tegenstander.

De reis ging dit keer naar het Noord-Westen van Friesland naar het pittoreske Oudebildtzijl, een dorp van 700 inwoners tegen de oude zeedijk aan, waar men nog altijd hun eigen taal spreekt, het Bildts. Na een reis van een kleine drie kwartier in colonne langs de prachtige oude zeedijk leek alles volgens plan te gaan totdat de wagen voor ons, vlak voor de afslag Oudebildtzijl, vol op de rem trapte. Onze leider (of lijder, maar net hoe u het bekijkt) stapt uit en gebaart al bellend naar de auto achter hem, waar leider nr. 2 zich bevindt, om te stoppen.

Onze grote leider, bijnaam de Tank  -in het veld doorgaans goed voor een half uurtje buffelen om dan snel weer gewisseld te worden omdat ie zegt geblesseerd te zijn, maar toevalligerwijs ook weet dat de tap geopend is- had de leider van SC Veenwouden 1 aan de lijn. De mannen van het eerste waren inmiddels gearriveerd in Harlingen om daar de 2^e klasse topper tegen Zeerobben te spelen. De hoofdmacht was blijkbaar zo (over)geconcentreerd dat men pardoes ook onze kledingtas mee had genomen. Dit terwijl er toch op de tas met grote letters SCV 4 staat.

De Tank en de Fuut (bijnaam leider 2 wegens identieke haardracht) hielden daarna langs de weg in the Middle of Nowhere een gesprek op interessant niveau in de trant van:

T.: ‘Had jij de kledingtas dan niet meegenomen?’
F.: ‘Nee, hij stond er niet meer bij vertrek, dus dacht jij hebt de tas al mee.’

Daar staat je dan in de kou met je goede gedrag. Geen voetbalkleding en niet bepaald een mogelijkheid om deze even snel op te halen. Er zat niks anders op dan de kleren te gaan halen en zoals een goede leider betaamt ging de Tank zelf met de Volvo richting Harlingen.

De overige leden van de selectie reden door naar het sportpark, waar bleek dat wij het hoofdaffiche waren deze middag én ook nog eens mochten opdraven op het hoofdveld. Dat gebeurt ons niet vaak en vergulde ons met enige trots, waren het niet dat nadere bestudering al gauw deed blijken dat wij de enige wedstrijd waren die middag en de club Ouwe Syl slechts over één veld beschikt. Daar gaat onze illusie…….

We zochten de warme kantine op alwaar leider Fuut het nieuws overbracht aan de kantinejuffrouw, terwijl wij bezit namen van de stamtafel in de verder nog lege kantine. We genoten van een heerlijk Bildts kopje koffie in afwachting van een telefoontje van de Tank. Al gauw zaten we ruim een half uur te praten en was er van een naderende Volvo nog weinig te bekennen. Na een telefoontje bleek de Volvo vast in het verkeer in Harlingen te staan en dat werd ons allemaal te gortig. Het liep al tegen 15.00 uur en zo zouden we de tweede helft in het donker moeten afwerken wat uiteraard niet onze voorkeur had ook met nadruk op de mogelijke derde helft. Na overleg met de thuisploeg riep iemand nog wel wat broekjes en shirts thuis te hebben en met massale instemming werd deze kleding per fiets opgehaald door de tegenstander. Wat een geweldige service kregen wij!

We konden ons eindelijk omkleden, in onvervalste Ouwe Syl broekjes en in prachtig ouderwets zwart-wit gestreept tenue zonder sponsor. Ik waande mij even een Juventus speler, een droom die uitkwam. Het oufit van onze doelman mocht er ook zijn, het retro keeper shirt met als sponsor café ‘Het Grauwe Paard’ misstond hem dan ook zeker niet. Ook met de voetbalsokken was er een groot probleem want deze zaten helaas niet bij het tenue. Zo groot als wij waren lieten wij ons niet kennen en gingen het veld op in onze eigen (enkel)sokjes met triomfantelijk alle scheenbeschermers in vol ornaat boven de voetbalschoenen uit, om zo op cultwijze de strijd aan te gaan.

Na iets wat op een warming-up moest lijken, ging de wedstrijd tussen Ouwe Syl en SC Oude Dame eindelijk los in een prachtig decor met louter weilanden, de zeedijk en als blikvangers de reusachtige windmolens om ons heen. Na een kwartier aftasten hoorden we het geluid van de Volvo, die vakkundig een parkeerplaats had gevonden dichtbij het veld. Met toestemming van de prima leidende scheids mochten we onze eigen ‘warme’ kniesokken aan doen in de dugout, want de eerste ‘eamelkonten’ (zeikerds) hadden toch wel koude enkels en onderbenen.

Het Juventus/Ouwe Syl tenue gaf ons duidelijk vleugels, want hoewel de tegenstander boven ons stond in de ranglijst, wisten we een relatief eenvoudige 0-3 zege te boeken. Ook onze doelman steeg in zijn kroegtenue boven zichzelf uit, want voor het eerst dit seizoen werd de ´0´ gehouden. De warme douches werden opgezocht en de kleding werd netjes in de vuilniszak gedaan. Besloten werd de onkosten voor het wassen van de shirts e.d. voor onze rekening te nemen en werd er unaniem gelapt door iedereen.

Met ons team hebben wij al jarenlang de traditie minimaal een uurtje te verblijven in de kantine waar we spelen, heerlijk moegestreden met je maatjes een biertje drinken en dom lullen over jou hele slechte pass, zijn gigantische misser alleen voor de keeper of de spits zijn kater vanmorgen, deze momenten zien we als een soort vorm van geluk. Echte football culture als je het mij vraagt.

Toch zou deze keer de nazit onder de noemer ´hier praten we nog lang over´ vallen. De kantinejuffrouw en tevens wasvrouw, boden we het gelapte bedrag aan, maar dat wilde ze absoluut niet accepteren. Echte Friese bescheidenheid ten top. Toch drongen we er op het aan te nemen en uiteindelijk deed ze dat met frisse tegenzin. Wij namen wederom bezit van de stamtafel in de knusse kantine ‘De Nije Anwas’, waar we onder het genot van een flesje gerstenat de wedstrijd na-analyseerden.

Ondertussen was de kantine juffrouw, genaamd Saapke, zo ondersteboven dat wij de waskosten voor onze rekening namen, dat we als vorsten behandeld werden en niks tekort mochten komen. Inmiddels had ze ook Jille opgetrommeld, een clubman van rond de zeventig die druk de kleedboxen aan het schoonmaken was, om samen in de keuken aan het werk te gaan voor de twee teams in de kantine. Ze boden ons grote schalen Minisnacks en bitterballen aan, toen deze gretig verorberd waren, kwamen de frikandellen en patat met verschillende soorten saus op tafel, ondertussen stond de stamtafel geen tel zonder volle bierflessen…

Saapke bleek toch niet zo bescheiden als ze eerst leek, want wie niet luisterde kreeg een gepaste klap en onze petdragende laatste man werd gevraagd of ie thuis ook een pet op heeft. Hilariteit alom en Jille en Saapke genoten met volle teugen van ons en wij van hen. De beste mensen leken het als een eer te zien dat wij ons zo vermaakten in hun kantine en dat op hun vrijwillige zaterdag avond!

Rond 19.00 uur, veel gezelligheid en dom plezier later, was de tijd weer naar de Wâlden te gaan toch echt gekomen. Na een rondje handen schudden kroop Jille weer in de kleedboxen en van Saapke namen we afscheid na uitvoerig wederzijds bedanken. We hebben ze beide een VIP arrangement aangeboden als Ouwe Syl bij ons komt, maar beiden wilden niet tot last zijn en bedankten vriendelijk voor de eer.

De terugreis door het donkere Friese platteland waren we nog aan het na zwijmelen over dit gedenkwaardige bezoek aan VV Ouwe Syl, in al zijn eenvoud een prachtig clubje, waar vijandigheid vreemd is en mensen je als gast zien en behandelen. In het weeknieuws van SC Veenwouden maakte onze aanvoerder, dik 50 jaar en aangegeven te willen stoppen, de terechte opmerking door zulke spontane gelegenheden toch weer te twijfelen aan zijn eerder genomen besluit.

Prachtmensen als Jille en Saapke, zulke drijvende krachten worden te weinig in het zonnetje gezet, maar zijn goud waard voor iedere vereniging, mensen met het hart op de juiste plaats. Jullie bezorgden ons een gedenkwaardige dag die nog vaak ter sprake zal komen, hartelijk dank daarvoor!

VV Ouwe Syl mag blij zijn met deze geweldige vrijwilligers. Deze mensen zijn goud waard en zijn er helaas veel te weinig van. Onze dank is groot en wij het een onvergetelijke dag gehad!

Zaterdag 3-12’16

6^e Klasse J:
VV Ouwe Syl 2- SC Veenwouden 4   0-3
Toeschouwers: 2 windmolens en 1 Volvo