Heel de week kijk je er al naar uit. Een dag volledig in het teken van amateurvoetbal. Het ritueel is elke week hetzelfde. Je stapt vermoeid uit je bed omdat het de vorige avond weer later werd dan verwacht. Je pakt zonder na te denken je voetbal tas om er in de kleedkamer achter te komen dat je weer een scheenbeschermer bent vergeten. Je eet vluchtig je sport ontbijt dat slechts als bodem dient voor die tosti’s en frituur die je in de kantine haalt. Eenmaal aangekomen op de voetbal ben je weer eens te laat. Het maakt ook eigenlijk niets uit want als nog ben je een van de eerste. Zo’n dag is gewoon de mooiste van de week. Geheel in het teken van voetbal, amateurvoetbal wel te verstaan……..
Zaterdag was weer zo’n dag. Ik was dit keer overigens mijn handdoek vergeten zo kwam ik er na het douchen achter. Voor de wedstrijd is het ritueel altijd hetzelfde. Omkleden, slap ouwehoeren en vooral je medespelers belachelijk maken. De een is nog dikker aan het worden dan de ander maar ook dat hoort bij het niveau. Als team lopen wij vervolgens richting het veld. Eigenlijk vind ik dat altijd het mooiste moment. Toch een beetje spanning alsof het nog ergens om gaat op dit niveau. Tijdens de warming-up ben ik altijd meer aan het praten dan mijn oefeningen aan het doen. In de tussentijd kijk ik ook altijd om mijn heen of er wat bekende komen kijken. Mijn grootste fan is mijn opa, die altijd door weer en wind komt om een potje slecht amateurvoetbal te komen kijken. Zaterdag waren wij wat laat richting het veld en gezien het feit mijn opa altijd wat vroeg is maakte ik mij een beetje zorgen. Ik wil hem uiteraard wel onderscheppen in het geval die anders op het verkeerde veld staat. Hij was er nog niet dus kon ik rustig aan de warming-up beginnen.
De aankomst van Opa gaat overigens nooit zonder enig slag of stoot. Eigenlijk is het altijd het mooiste moment van de dag. In de verte zie je hem al aan komen scheuren in dat rode karretje. Steevast met zijn lange Opa-trainers jas aan en zijn shag in de mond. Als die bijna bij ons veld is en hij ons in zijn ooghoeken ziet warmlopen gaat zonder pardon het stuur om. Een tegenligger, net gemaaid gras of geverfde lijnen zijn dan niet veilig meer. Opa rijdt direct het veld op en wordt door de jongens onder luidt applaus binnengehaald. Mijn gedachten dwaalde even af. De warming up is bijna afgelopen en nog altijd geen opa te herkennen. Nog geen applaus of gejuich van de jongens, nog geen banden sporen in het veld. Ach ja, hij zal wel later zijn vandaag……
De scheidsrechter komt inmiddels het veld op. Het liefst zou ik naar hem toe lopen om te vragen of de wedstrijd iets later kan beginnen. Opa is er nog niet en het zal toch geen probleem zijn om voor een keer 5 minuten later te beginnen? Lekker belangrijk en iedereen is toch alleen maar geïnteresseerd in de kantine na de wedstrijd. Weer dwalen mijn gedachten af. Ik had hem toch wel gebeld vanmorgen? Ik had toch wel de correcte tijd doorgegeven? Ik wist het niet zeker meer, ik was weer te laat dus het kan zo maar zijn dat ik het ben vergeten. Toch kan ik het mij niet voorstellen. Als ik hem zou vergeten zou die altijd iemand anders bellen met de vraag; moet Wess niet voetballen? Nogmaals gaat mij blik langs de velden. Hij is er echt nog niet en inmiddels fluit de scheidsrechter voor het eerst deze wedstrijd.
De wedstrijd is begonnen. Ik ben alles behalve geconcentreerd. Nou heb ik daar vaker last van tijdens een wedstrijd. De ene keer ben ik ongeconcentreerd als we voor staan en de andere keer doe ik een soort van lollig om mijn zenuwen te onderdrukken. Ja zeker, ook op dit niveau kunnen mensen zenuwen hebben tijdens een wedstrijd. Ik roep tot drie keer toe naar de zijlijn om de aandacht van 1 van de wissels te krijgen. Wellicht kan iemand voor de zekerheid even bellen om te kijken of alles goed gaat. Na drie keer geen reactie besluit ik het te laten voor wat het is. Hij komt vanzelf wel……..
De wedstrijd is saai en er gebeurd nauwelijks iets. In de rust lopen wij gelaten naar de kleedkamer. Thee stond nog niet klaar dus moest ik halen. Wij zitten nog niet of de scheidsrechter komt alweer. Terug naar het veld, het is goed weer dus geen tijd om binnen te zitten. Ik heb dus ook niet kunnen bellen waar Opa is. Gemiste kans maar er zal wel iets zijn tussengekomen……..
De tweede helft duurt lang en wij staan continu onder druk. Niet dat ik het lastig heb aangezien 9 van de 10 ballen toch over of naast gaan. Wij weten wel te scoren uit de counter. Gejuich op het veld wordt dan altijd overstemt door de toeter voor Opa zijn scootmobiel. Dit keer alleen niet, dit keer is hij er echt niet!
In een wedstrijd weet ik altijd nagenoeg wanneer het bijna tijd is. Opa gaat namelijk altijd net voor het einde weg als hij zeker weet dat er niets meer gaat gebeuren. Dan roept hij drie keer Wess en zwaait hij. Zonder te kijken gaat de scootmobiel er weer vandoor wat soms zorgt voor hilarische momenten. Opa heeft dan genoeg gezien en gaat richting huis. Ik vraag mij altijd af wat die dan thuis gaat doen. Zou hij zaken van de wedstrijd opschrijven of niet? Het maakt niet uit hoeveel later ik na de wedstrijd bel, ik krijg altijd ongevraagd advies. Ik vind dat geweldig en ga dan graag met hem in discussie, die ik overigens nooit win.
Na een aantal minuten is het zover. De wedstrijd is afgelopen, de scheids blaast voor het laatst op zijn fluit. Het team valt elkaar in de armen en juicht voor de overwinning. Ik ga zitten en kijk nog eens goed om mij heen. Ineens schiet een koud gevoel mij in het lijf, een traan komt in mijn ogen. Ineens komt daar het keiharde besef dat het geen toeval was dat Opa er niet was vandaag. Ik was hem niet vergeten te bellen, er was niets tussen gekomen.Het lag aan mij, ik ben gewoon nog niet aan het gevoel gewend. Ik moet het sinds kort doen zonder mijn Opa langs de lijn, zonder support en wijze raad als het gaat om voetbal op het laagste amateur niveau. Opa is er niet meer! Een vorm van onzekerheid en verdriet komen naar boven, het besef wordt werkelijkheid. Zonder Opa! Ik weet niet of ik het dan nog wel kan, wil of dat ik er überhaupt zin in heb. Jarenlang vond ik de zaterdag en het amateurvoetbal een van de mooiste combinaties. Maar nu? Nu besef ik mij dat het anders is. Zonder Opa zal een zaterdag echt nooit meer hetzelfde zijn……….
Bedankt Opa, ik mis U!
Hallo Wes,even een berichtje van je Tante Tonie en Oom John ,lieverd begrijp dat je hem mist ,en dat je verdriet heb ,zal gek zijn als je het niet had ,maar ik hoop dat jij toch blijft voetballen ,Hij zou niet anders willen Jongen ,en het is moeilijk ,maar jongen hoe erg het ook klinkt ,dat hoord er bij ,hij Was Je Grootste Fan ,en nu zie je hem niet meer komen ,schrijf het van je af ,en praat veel over Opa ,wens jou heel veel sterkte en Hij kijk naar je ,heel veel liefs van ons ,je heb het heel mooi verwoord en blijf dat doen Wes ,Hij zou Trots op je zijn ,Sterkte van ons
Schitterend weergegeven neefje, heel mooi verhaal. Trots op je …
Pingback: Trots met zoveel pijn – Vliegendekeeper