Als sinds mensenheugenis voetbalt SC Veenwouden 4 op het allerlaagste niveau, reserve 6e klasse. Een hechte vriendenploeg, bestaande uit oud-eerste elftal spelers en mannen die nog geen drie keer de bal kunnen hooghouden. Een team waar plezier voorop staat, de 3e helft een belangrijk onderdeel is maar vooral bekend staat om hun eensgezindheid. Elk jaar dezelfde doelstelling: 27 punten halen, dan is het seizoen geslaagd. SC Veenwouden is bekend binnen en buiten Friesland en is daarmee toonaangevend in het Nederlandse amateurvoetbal deze dagen.
Dit seizoen leek net zo’n seizoen als anders te worden. Potje winnen, potje verliezen, veel plezier met elkaar hebben en een graag geziene gast zijn in de kantine van tegenstander. Immers, als ongeschreven regel blijven we bij een uitwedstrijd met gehele team minimaal een uur lang in de kantine hangen. Drinken, eten, zingen en dansen om te laten zien dat wij van SC Veenwouden zijn geweest. De inmiddels beruchte wedstrijd uit bij VV Ouwe Syl (Lees hier het prachtige verslag) bleek de ommekeer in dit seizoen. De taferelen die we daar meemaakten zorgden er onder andere voor dat enkele oud-gedienden, die eerder aangaven te willen stoppen na dit seizoen, toch nog minimaal een jaar doorgaan. Prachtig want ondanks dat je ouder wordt wil je beslist geen afscheid nemen van je teamgenoten. Een ieder is even belangrijk en wordt even gewaardeerd als elk ander.
Het nog een jaar doorgaan van enkele oud-gedienden en de reacties na het verslag van Ouwe Syl gaven ons vleugels. Vanaf die wedstrijd begonnen wij aan een imposante zegereeks. Week in, week uit werd er gewonnen en leek het wel alsof wij ineens allemaal konden voetballen. Slechts 1 keer werd er verloren. Frisia, de oudste en mooiste club van het noorden volgens hun website, was toen de tegenstander. Lange tijd leek Frisia op weg te zijn naar de titel maar door vier achtereenvolgende nederlagen ging de gehele competitie op de schop. Plots waren er kansen voor ons. Het zes punten duel in en tegen toenmalige koploper Jistrum werd op het tandvlees met 4-5 gewonnen en 4 wedstrijden voor het eind hadden we alles in eigen hand. Vreugde alom en een unieke situatie!
Echter kregen wij al snel te maken met een negatieve kant van het amateurvoetbal. Zoals in elke competitie op het lage niveau stappen er geregeld teams uit de competitie. Dit heeft verschillende redenen maar heeft een enorme invloed op de competitie. Zo ook bij ons waar laagvlieger VCR zich terugtrok uit de competitie. Wij hadden van ze gewonnen, Noordbergum had van ze verloren. Ineens hadden wij het niet meer in eigen hand en was er slechts een kleine hoop. FC Birdaard moest punten pakken in hun thuiswedstrijd tegen Noordbergum. In het voetbal is alles mogelijk maar wij hadden geen geloof op een goede afloop.
Dinsdag 23 mei 2017
FC Birdaard is onze laatste hoop om onze unieke kampioendroom te verwezenlijken. Noordbergum moet punten verspelen vanavond. Veel hoop is er niet, maar toch gaat wederom een delegatie van ons team de wedstrijd aanschouwen en zullen ons via de groepsapp op de hoogte houden. Ik blijf thuis. Al snel volgen de berichten, 0-1, 0-2, 0-3.. Het is mij wel duidelijk, aan het kampioenschap geroken, maar een illusie armer, gigantisch balen. Een kwartier later weer bericht, Birdaard scoort, een eretreffer. Het doet me niets, Noordbergum gaat kampioen worden, VCR bedankt. Weer zoemt de mobiel, 2-3. Er gloort een sprankje hoop. De verslaggevers ter plekke appen dat het uiterst onvriendelijk wordt in het veld, een goed teken. De tweede helft kabbelt voort, Birdaard schijnt beter te zijn. Halverwege de tweede helft plots allemaal berichten, het is 3-3 geworden! Ineens is alles anders, virtueel staan we bovenaan. Plots zijn er de zenuwen, al liggend op de bank. Zou het dan toch?! Zonder dat ik het zelf door heb, kijk ik om de 10 seconden op mijn mobiel, het tv programma waar ik naar zat te kijken, ontgaat mij ineens finaal. Vele angstige loze blikken op mijn mobiel later, 4-3 Birdaard! Een vreugdekreet door de woning en mijn gebalde vuisten raken zowat het plafond. Onze groepsapp explodeert, blijdschap maar ook ongeloof. Een bloedstollend zenuwachtig laatste kwartier volgt en met zweethanden heb ik mijn mobiel vast. De vlam slaat in de pan in Birdaard en gevoetbald wordt er amper nog. De tijd tikt door totdat eindelijk het verlossende bericht in beeld komt: ‘Einde wedstrijd!’. Hoe de rest van de avond in de groepsapp verliep laat zich raden. Wat een ontknoping was dit!
Zaterdag 27 mei
Vier dagen na de zenuwslopende avond was het dan eindelijk zover. Wij stonden bovenaan en mochten spelen in onze eigen kampioenswedstrijd. Het moet de ultieme bekroning worden van een fantastisch seizoen. De voorgaande dagen waren vol spanning en elkaar motiveren.
Al om 6.30 ben ik wakker, je wilt er niet aan toegeven maar slapen zit er niet meer in. Al peinzend kom ik erachter dat mijn laatste kampioenschap al 19 jaar geleden was. Dit is echter anders, een vriendenploeg met al zijn gebreken kan vandaag historie schrijven. Na ontelbaar vaak mijn tas gecontroleerd te hebben, ga ik richting Sportpark de Kemphaan. Als één van de eersten arriveer ik. Langzaam druppelen de andere strijders binnen. Iedereen heeft er zin in en wil erbij zijn. Een weekendje camping wordt geannuleerd, een bezoek aan schoonmoeder wordt overgeslagen. De meeste bewondering gaat uit naar de baas van onze spelbepaler. Onze teamgenoot zat namelijk voor zijn werk in Shanghai en zou dit alles missen. Maar het ongelooflijke gebeurde, hij mocht speciaal voor deze wedstrijd een paar dagen eerder naar huis, om deze wedstrijd te kunnen spelen. Nou bij deze wil ik dan ook even melden! Er zijn mogelijke leidinggevende, mensen die geen rekening houden met hun mensen maar deze leidinggevende verdiend een lintje. Een ander iets gunnen is prachtig! Geweldig en namens het gehele team, bedankt!
Iedereen doet vrolijk maar de spanning is voelbaar. Als de bus het terrein opkomt, laden we in en vertrekken we. Ook veel spelersvrouwen en kinderen stappen in. De charmante buschauffeuse merkt de spanning en neemt het woord. ‘Als jullie niet winnen, mogen jullie lopend naar huis”’. Er wordt eindelijk weer volop gelachen.
Als we in het snikhete Ternaard aankomen, kijkt men vol verbazing naar de bus en de uitstappende meute. Het bleek als snel dat niemand wist dat wij vandaag kampioen konden worden, het ‘Wonder van Birdaard’ was aan hun voorbij gegaan.
De warming-up met de hitte is al zwaar en we doen dan ook geen gekke dingen. Als de spelers van Ternaard het veld oplopen, valt meteen op dat het elftal een stuk jeugdiger is dan enkele weken geleden, toen we (geflatteerd) 8-3 wisten te winnen. We zijn dus gewaarschuwd. Inmiddels stroomt het langs de kant vol met SCV 4 supporters, velen van ons hebben nog nooit voor zoveel publiek gespeeld. We peppen elkaar op en moeten geduldig blijven is het devies.
De wedstrijd.
Klokslag twaalf uur fluit de scheidsrechter voor het begin van de wedstrijd. Net als Feyenoord en Real Madrid wisten ook wij direct te scoren in onze kampioenswedstrijd. Zou het zo’n dag worden dat alles mee zal zitten, vraag ik mijzelf af. Het antwoord hierop volgt snel. Nerveus verdedigen levert meteen alweer 1-1 op. Het gaat moeizaam, heel moeizaam. Op het middenveld verliezen we de slag en de verdediging laat steken vallen. Er worden verwijten naar elkaar gemaakt en scheldkanonnades onderling volgen. De pot verwijt de ketel wat van kwaad tot erger ging. Zo erg, dat de spits van Ternaard vaderlijk onze laatste man Boss omarmd en hem kalm probeert te krijgen. Onze Boss spreekt zich luid en duidelijk uit: ‘Ze willen geen kampioen worden, ze willen geen kampioen worden’. Het is een kreet uit wanhoop zo lijkt het, iedereen wil zo verdomde graag, maar het loopt niet. Er gebeurd veel, wij scoren wel maar voetballend ziet het er niet goed uit. Doelpunten vallen aan beide kanten en na een zenuwachtige 1e helft rusten we met een 3-4 voorsprong, dit gaat geen gemakkelijke tweede helft worden.
In de rust volgen er wat harde woorden zoals dat in elke kleedkamer gebeurd. Zogenaamd wat tactische omzettingen en wat wissels doorvoeren voor het goede gevoel. Hoe graag we ook willen, we worden met de rug tegen de muur gezet en de onvermijdelijke 4-4 valt. Op dit moment zijn we geen kampioen. De scheidsrechter is onze reddende engel, als hij 20 minuten voor tijd fluit voor een drinkpauze. Iedereen kan weer op adem komen en een laatste strijdplan wordt gemaakt. Rust bewaren want onze kansen komen nog. Vol frisse moed wordt het spel hervat. Al snel begint onze spelbepaler aan een fraaie solo en oog in oog met de doelman blijft hij ijskoud, 4-5! Een vreugde explosie volgt, we duiken op elkaar en die massale juichkreet vanuit het publiek is schitterend om te horen. Dit mogen we nooit meer weggeven, met gezond verstand uitspelen wordt gezegd, dat hebben we nog nooit gekund, maar goed.
Onder luide aanmoedigingen gaan we door, als onze spelbepaler weer dreigt door te breken, wordt zijn shirtje getest door een Ternaard verdediger, strafschop! Onze vaste penaltynemer neemt zijn belangrijkste 11-meter trap ooit maar blijft koel, 4-6. Wat een bevrijding! De eerste feestjes worden langs de lijn al gevierd en Ternaard maakt geen aanstalten meer. Als de prima fluitende scheidsrechter aangeeft dat het nog één minuut is, wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt. Onze 63-jarige nestor, die in zijn gewone kloffie aan de kant stond, wordt snel in tenue gehesen en valt nog in, een fantastisch moment.
In deze laatste minuut maken we zelfs 4-7 en al snel daarna volgt het verlossende laatste fluitsignaal van de scheidsrechter. Als een dolle vliegen we elkaar in de armen en nemen we de felicitaties van de tegenstander in ontvangst. Eerlijk gezegd kan ik me de eerste paar tellen na het laatste fluitsignaal amper herinneren. In een roes en waarschijnlijk als een gek over het veld heen gehold. Het bestuur komt het veld op en overhandigt de bloemen aan onze leiders. En passant wordt mede gedeeld dat het eerste fust bier in de kantine door het bestuur wordt aangeboden, wat natuurlijk met gejuich wordt ontvangen. Ondertussen krijgen we van kinderen van spelers een heuse kampioensschaal uitgereikt. ‘SCV 4 kampioen 2016/2017’ staat met stift beschreven op de ‘schaal’, een hapjesschaal van plastic, prachtig! Als iedereen elkaar gefeliciteerd heeft, lopen we richting de lange kant wat vol staat met supporters. Gezamenlijk op één rij hand in hand stormen we op ze af en samen springend en juichend bedanken we hen allemaal.
We slenteren de kleedkamer om even tot rust te komen. Het is zowaar even iets van stil, deze unieke prestatie moet toch even bezinken bij de meesten. Ook ikzelf betrap mij erop. Wij waren vaak voetballend de mindere, maar vochten voor elkaar. Ik denk aan Ouwe Syl, Jelle en Saapke, de Vliegende Keeper, dankzij hem kent half Rotterdam ons, de heroïsche wedstrijden in Noordbergum en Jistrum, de hechte familie die we zijn. Om maar met Foppe te spreken: ‘Dan zit ik er zo naar te kijken, en dan doet me dat wat’. Als onze biersponsor binnenkomt met een krat koud gerstenat, veert iedereen weer op. De rokers voegen zich bij ons en de flesjes worden uitgedeeld. Wat een dag is dit!
We gaan na het douchen de kantine van Ternaard in. De spelers van Ternaard 3 en SCV 4 zitten gebroederlijk met elkaar aan tafel, het is ontzettend gezellig. Als anderhalf uur later onze bus ten tonele verschijnt nemen we afscheid van de spelers en kantinepersoneel van VV Ternaard. De terugreis is dolle pret, er wordt gedanst, geschreeuwd en gezongen. ‘Helemaal niets in Noordbergum’ staat met stip op één. De buschauffeuse doet mee en geeft bij rotondes enkele rondjes van het huis. Al claxonnerend rijden we Veenwouden binnen. Als we eenmaal de parkeerplaats oprijden, worden we met SCV vlaggen onthaald en is er zelfs een geïmproviseerde blauw witte ereboog gemaakt. We komen binnen als helden en genieten met zelfspot van het moment. De charmante buschauffeuse krijgt bij vertrek als dank een mooi bosje bloemen. Blozend na de drie dikke zoenen van onze aanvoerder neemt ze afscheid.
De trekker met platte kar staat inmiddels ook gereed. We nemen plaats en vanuit de kantine worden er nog paar ijskoude kratjes bier de kar opgesjouwd. De zegetocht begint en als snel staan we voor de deur van een van onze spelers. De beste man heeft een zwembad. 1+1=2 en voor we het weten liggen we allemaal, geen één uitgezonderd, feest te vieren in het zwembad. Een absoluut hoogtepunt van deze dag, spontaner feestvieren gaat het niet worden.
Nadat iedereen half nat de kar weer is opgeklauterd, gaat de reis door het hele dorp. We slaan op een gegeven moment de straat in waar mijn ouders wonen en zie ik in de verte een rolstoel naar voren rollen. Het is mijn moeder, die het afgelopen jaar, tegenslag na tegenslag gekend heeft met haar gezondheid. Altijd doorgezet en weer opgekrabbeld. Plots in een flits schieten door mijn gedachten parallellen tussen mijn moeder en ons team, zo vaak tegengezeten en tegengewerkt maar toch door gestreden en zowel mijn dappere moeder als wij, zijn daarvoor op verschillende wijze beloond. Voordat ik het zelf besef, ben ik al van de kar afgesprongen en omhels ik haar innig, met gejuich op de achtergrond van mijn maatjes. Still going strong Mem! De reis gaat verder en heel Veenwouden schudden we wakker. We zingen en springen en aan één stuk door. Voorbijkomende dames op leeftijd worden toegezongen of het de mooiste modellen zijn. Dat we kampioen zijn geworden, zal niemand zijn ontgaan. De tocht met de kar is een ervaring om nooit te vergeten. Het is inmiddels 18.00 uur en komen weer aan bij de kantine. Het bestuur, de spelersvrouwen en de vele kinderen zitten al ongeduldig op hun helden te wachten. Ondertussen hebben nog twee sponsoren een fust bier aangeboden en gaan de hapjes lekker rond. Een kampioensbeker van SCV 1 uit de jaren ‘70 wordt gevuld met bier, smakelijk of niet, de beker gaat van hand tot hand, dit ritueel hoort er nu eenmaal bij! Feestmuziek wordt gedraaid en het is en blijft ongekend gezellig. Van 18.00 uur tot 1.00 uur vieren we het mooiste kampioenschap wat ik en waarschijnlijk de meesten ooit hebben meegemaakt.
The day after
Zondagmorgen wordt ik wakker, het bier mist zijn uitwerking niet maar dat neem ik op de koop toe. Ik sla de gordijnen open, een zonnetje komt me heerlijk tegemoet. Doe het raam open en roep naar de lege straat ‘Wij zijn kampioen!’. De gedachten dwalen meteen af naar de onvergetelijke dag ervoor en ik weet: Niemand krijgt die lach meer van mijn gezicht!
Sprookjes bestaan, ook in het amateurvoetbal!
Klaas Sjoerd de Vries, beperkte back van SCV 4