24 juni. Een speciale, maar pijnlijke dag. Het is de eerste verjaardag van Opa, zonder Opa. De tijd vliegt sneller voorbij dan ooit. Het is al weer bijna 3 maanden geleden, terwijl het nog voelt als de dag van gisteren. Ik kan er nog steeds niet aan wennen. Op 31 maart jl. overleed mijn grootste fan, vriend en trotse opa. Het gemis wordt niet minder, de pijn wordt steeds erger. Nog steeds verwacht ik hem elke zaterdag langs de lijn, nog steeds wil ik hem dagelijks bellen. Helaas gebeurd dat niet meer, helaas kan dat niet meer.
In de tussentijd is Feyenoord kampioen geworden, heeft Tom Dumoulin de Giro gewonnen en zijn wij met ons amateurelftal vierde geworden in de competitie. Laten wij eerlijk zijn, geen van deze drie dingen had U nog verwacht. De laatste wedstrijd die U kwam kijken was thuis tegen Brielle. Het kostte U ontzettend veel moeite, maar toch stond U daar. Het leek nergens op en zelfs Opa kon, als trouwe fan, zijn negativiteit niet onder stoelen of banken steken. Ik hoor nog de toeter van de scootmobiel, ik zie nog de rechterhand omhoog gaan. ”Wess, ik ga er weer vandoor, ik heb inmiddels wel genoeg gezien” riep hij nadat Brielle op een 0-2 voorsprong was gekomen. Ik kon er wel om lachen, wij werden compleet weggespeeld en het leek erop dat Opa er nog het ergste mee zat. ”De mazzel” en daar ging hij teleurgesteld richting huis…….
Eerder schreef ik al dat de zaterdagen nooit meer hetzelfde zouden zijn. Geen trotste opa, geen trotse fan meer langs de lijn. Niet alleen de zaterdagen zijn anders, eigenlijk is het hele leven anders geworden. Ja ik ben trots dat ik, ruim 28 jaar, heb mogen genieten van mijn opa. Opa stond langs de lijn, zag mij kampioen worden, zag mij blunders maken en zag het hele team strijden voor een overwinning. Dat geeft een trots gevoel, maar kan de pijn niet onderdrukken. Sterker nog, die pijn wordt met de dag erger. Zelf praat ik er nauwelijks over. Wat heeft het voor zin? Ik schrijf het op papier, maar zou eigenlijk niet weten waarom. Misschien omdat de persoon met wie ik zaken besprak er niet meer is, misschien omdat het een makkelijk middel is om je gevoel te tonen. Gevoel is namelijk zo moeilijk om uit te leggen en wie zit er nou eigenlijk op te wachten?
Vandaag is het de 24ste van juni. De verjaardag van Opa, zonder Opa. Eigenlijk zie ik er de hele week al tegenop en hoop ik dat het nooit de 24ste zal worden. Het wordt een zware, maar speciale dag. Vandaag nemen wij definitief afscheid van Opa. Iets wat ik nog jaren had willen uitstellen, iets wat helaas niet zo mocht zijn. Gefeliciteerd Opa, maak er iets moois van daarboven! Vergeet niet dat ik U mis en dat altijd zal blijven doen. Bedankt voor alle mooie herinneringen, bedankt voor alle wijze lessen die U gaf!
Vaarwel Opa, vaarwel trouwe fan!
