Zaterdag ochtend kwart over 8. De velden stromen vol, de kinderen hebben er zin in. Ik kijk om mij heen, want ik mis een van de jongens van mijn elftal. Ik zie hem richting de zijkant lopen, richting zijn familie. Het kan eigenlijk helemaal niet, de warming up moet beginnen. De andere 7 jongens staan ongeduldig te wachten. Ik wil er wat van zeggen maar besluit het niet te doen. Heel even snel die knuffel afmaken kan toch wel? De jongen, 9 jaar oud, is blij dat zijn opa en oma langs de lijn staan. Zij komen kijken vandaag, speciaal voor hun kleinzoon. Mijn gedachten dwalen af…. ik ben geen 9 jaar meer, ik ben alweer 28. Ik zou maar al te graag willen ruilen. 5 minuten met mijn opa die komt kijken. 5 minuten later de warming up beginnen. De jongen komt weer aanlopen, de glimlach op zijn gezicht zegt genoeg!
Dat ik voetbal het mooiste vind dat er is dat hoef ik jullie niet te vertellen. Jullie kennen mij daar ook iets te goed voor. Ik ben ervan overtuigd dat het mensen zoveel vreugd geeft in hun leven. Het brengt mensen samen, het laat emoties de vrije loop en het geeft spanning en ontspanning tegelijk. Het is veel meer dan alleen 11 tegen 11. Het spelletje is belangrijk, het gevoel er omheen is nog veel belangrijker. Voetbal is voetbal en juist dat maakt het zo mooi! Het geeft je dat gevoel van geluk, het gevoel dat je de rest even kan laten gaan voor wat het is. Voetbal doet wat met je, veel meer dan dat je soms zou denken.
Vanavond staan we aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Weer een nieuw hoofdstuk in mijn voetbal boek, weer een nieuw hoofdstuk in mijn amateur carrière die barst van de foute en lachwekkende reddingen. Ja ik sta in het doel, nee ik kan er helemaal niets van. Maakt mij eigenlijk ook niet zoveel uit, ik heb gewoon plezier in het spelletje. De afgelopen jaren waren geweldig en in sommige gevallen zelfs onvergetelijk. Wat begon met een kleine groep fanatiekelingen resulteerde in een groep van 20 vrienden. Van knal vuurwerk in de kleedkamer tot vernederingen op het veld. Altijd samen, door dik en dun, zowel op als naast het veld. Het resultaat is dan niet meer belangrijk. Wij voetballen samen en halen daar alles uit. Voetbal laat mensen samen komen, voetbal heeft ons als hechte groep samen gebracht.
Aan de vooravond van een nieuw hoofdstuk dus! Een hoofdstuk waarvan je nooit weet hoe die eindigt. Een hoofdstuk dat tevens de zwaarste wordt tot nu toe. Vorige week merkte ik het al. Stond ik dan trots met mij neef samen op het veld. Gewoon een oefenwedstrijd voor de lol, niet eens met mijn eigen team. Tijdens de wedstrijd kwamen daar ineens de gedachten. Een nieuw seizoen stond te beginnen, alles zou anders worden. Ik keek nog eens goed om mij heen en besefte het mij voor het eerst. Dit was de eerste keer dat ik er alleen voor stond. Niemand langs de lijn die mij kwam aanmoedigen, niemand die voor mij kwam kijken. Iedereen weet dat ik op mijn opa doel, daar hoef ik niet over te liegen. Het was niet de eerste zaterdag dat die er niet was, het was wel de eerste zaterdag dat ik besefte dat die ook helemaal niet meer zal komen. Sta je dan in je goal, maar voor wat eigenlijk? Voor die ene redding? Voor je maten die strijden voor de overwinning in het veld? Of voor die 3 punten die je uiteindelijk toch niets opleveren. Nee dan is het allemaal niet meer belangrijk. Ik begon te denken, had tenslotte toch niets te doen. Wat zou ik eigenlijk zijn zonder voetbal? Waar zou ik dan gelukkig van worden? Het antwoord op die vraag weet ik nog steeds niet. Voetbal is mijn geluk. Voetbal is meer dan alleen voetbal. Voetbal geeft je iets extra’s, zeker wanneer je eens wat minder in je vel zit. Even je gedachten aan de kant, even lekker alleen met jezelf bezig zijn. Morgen weer dus. Een nieuw hoofdstuk, een moeilijk hoofdstuk. Niet iets waar we niet aan gaan beginnen, wel iets dat niet makkelijk zal worden, We gaan door, ook al wil je dat eigenlijk niet. Uiteindelijk blijft de bal toch rollen, net zolang tot dat je hem zelf stil legt…..
Terug naar afgelopen zaterdag dan. Het was inmiddels half 10 in de ochtend. De wedstrijd van die kleintjes is afgelopen! 5-1 gewonnen en iedereen blij! De trainer genoot misschien nog wel het meest. De opa en oma langs de lijn hadden hun kleinzoon vandaag zien scoren. Wat zullen die mensen trots zijn geweest, wat zal die jongen gelukkig zijn geweest. Mijn gedachten dwalen weer af! Naar de toeter bij de doelpunten, naar de rijdende scootmobiel over het veld of naar het applaus van alle jongens en de trots omhoog gestoken arm wanneer die het eindelijk hoorde.
Het blijft bij gedachten, ik ga het helaas allemaal niet meer meemaken. Morgen is het dan weer zover. Een nieuw seizoen staat voor de deur, een seizoen voor het eerst zonder opa. Het hoofdstuk gaat beginnen, een hoofdstuk waar niemand van te voren zal weten hoe het gaat eindigen. Een ding weet ik wel. Voor aanvang van de wedstrijd maakte ik de juiste beslissing. Even wachten met de warming up, even die jongen de tijd geven met zijn opa en oma. Uiteindelijk verdiend ieder kind een trotse opa, oma of ouder langs de lijn! Dus mocht dit nog eens voorkomen dan weet ik een ding zeker. Ik zal ten alle tijden dezelfde beslissing maken, ten alle tijden die 5 minuten geven. Dat geluk gun je namelijk iedereen…….
De Vliegendekeeper
