Vandaag 24 juni 2018 had mijn opa 83 moeten worden. Een speciale dag, vol verdrietige maar ook mooie herinneringen. Het voelt als de dag van gisteren maar toch is het al meer dan een jaar geleden. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk, er gaat geen gebeurtenis voorbij dat ik hem niet mis. Op de zaterdag, wanneer de bal begint te rollen, voel ik mij eenzaam onder de lat. Kijk ik om mij heen of Opa niet toch stiekem komt aanrijden of dat er toch weer luid applaus klinkt van alle jongens als Opa de hoek om komt scheuren in zijn scootmobiel. Ik had nog zoveel van dit soort momenten willen meemaken, nog zoveel willen delen en nog veel meer willen bespreken. Nee het is allemaal niet meer. De realiteit is keihard, de realiteit is verschrikkelijk, iedere dag weer!
Dit jaar is er zoveel gebeurd. Het was voor mij persoonlijk de zwaarste periode uit mijn leven. Een periode waarbij ik het gemis niet kon verwerken, depressief werd en ook nog heel veel van mijn zo rooskleurige leventje kwijt raakte. Op dat soort momenten verlang je naar de mensen die er voor je zijn, die je steunen en die alles voor je over hebben. Niet eerder was het gemis naar U zo groot, niet eerder had ik een vriend nodig die er voor mij was. In deze moeilijkste tijd van mijn leven, besefte ik maar al te goed hoe onze band eigenlijk echt was!
Langzaam maar zeker probeer ik weer vooruit te kijken. Ga ik het plezier weer vinden in sommige dingen en kan ik het een plekje geven. Toch blijft het gemis groot en iets waar ik maar moeilijk mee om kan gaan. Onze band ging veel verder dan enkel Opa en kleinzoon. Onze vriendschap was echt. Een vriendschap waarvan ik hoop dat ik hem ooit nog eens ga vinden. Een vriendschap als voorbeeld van hoe ik hopelijk ooit met mijn kleinkind kan omgaan. Deze vriendschap was geen illusie, deze vriendschap is het mooiste wat ik ooit heb gehad…..
Gefeliciteerd Oop, maak ze gek daarboven en weet dat ik nog elke dag aan u denk!
