Hoe kan je zo gek zijn om tweeduizend kilometer te rijden in minder dan 48 uur, drie wedstrijden te bezoeken en daarnaast ook nog eens bij de nodige stadions te stoppen? Deze vragen stelde ik mijzelf het afgelopen weekend meerdere malen. Van Rotterdam naar Maagdenburg, naar Lübeck, naar Rostock, om zondagochtend om 04:15 weer binnen te stappen in Rotterdam. De DFB Pokal stond al enige tijd op mijn lijst. Een garantie voor prachtige affiches, pyro’s en uitverkochte stadions. Nadat de loting was gedaan, kon ik gaan plannen. FC Hansa Rostock – VFB Stuttgart en FC Magdeburg – SV Darmstadt moesten het gaan worden. Heerlijke affiches, uitverkochte stadions en Ultra-groepen die van begin tot eind achter hun club zullen staan. Kaarten waren geen probleem en zo kon het lange wachten beginnen….
Met twee van de drie Waldhoppers en Engelse vriend BCAFCBH, vertrokken wij vrijdag begin van de middag richting het oosten van Duitsland. De afgesproken plek was bij het stadion van Sportfreunde Lotte. Een ploeg die uitkomt op het derde niveau van Duitsland, wat voor zo’n klein dorp als een geweldige prestatie genoemd mag worden. Het stadion was open en zo konden wij zonder problemen een kijkje nemen in het Frimo Stadion. Niet spectaculair, maar nu wij er toch waren…….
Ruim op tijd kwamen wij aan in Maagdenburg. Al jaren volgde ik de club vanwege haar fanatieke achterban. Mijn verwachtingen waren enorm hoog en konden eigenlijk enkel tegenvallen. Toch bleek niks minder waar en weet ik niet wat ik mocht meemaken. FC Magdeburg – SV Darmstadt was werkelijk waar ongekend. Ik heb niet eerder een wedstrijd meegemaakt waar er zó veel geluid werd geproduceerd door het gehele stadion. In Duitsland zijn het altijd de Ultra-groepen die de sfeer maken en bepalen. Bij FC Magdeburg kregen ze het echter voor elkaar om het gehele stadion mee te laten doen. Vanaf tien minuten voor de wedstrijd tot ver daarna, was het een compleet gekkenhuis. De tifo stond vandaag voorafgaand aan de wedstrijd in het teken van confetti. In het gehele stadion lagen zakken vol confetti die de lucht in moesten. Het gaf een heel tof beeld, en met de gemaakte sfeer en een enorme banner, begon de wedstrijd geweldig. Ik heb de hele wedstrijd naar de tribune van de harde kern gekeken en kon mijn oren en ogen niet geloven. Wat een ongekende toffe, en intimiderende sfeer hing hier. Van begin tot eind was het genieten. De wedstrijd kon mij gestolen worden. Het eindigde uiteindelijk in een 0-1 voor de bezoekers. Ik vond het allemaal goed. Niet eerder was ik zo onder de indruk, niet eerder had ik zoveel kippenvel als bij deze sfeer. Kippenvel als je het mij vraagt.
‘Stadion An der Lohmuhle’ stond voor de zaterdagmiddag op het programma. Daar zou namelijk in de Regionalliga Nord de wedstrijd VFB Lübeck – Lupo Martini Wolfsburg gespeeld worden. Niet bepaald een affiche om je vingers bij af te likken, maar hij lag nou eenmaal ‘op de route‘. Ik zeg het niet snel, maar een bezoek aan deze wedstrijd was om eerlijk te zijn een regelrechte hel. Van Maagdenburg naar Lübeck is binnendoor een kleine drieënhalf uur. Stadions zijn er nauwelijks en er zijn enkel en alleen eenbaanswegen. Onderweg waren we gestopt bij LOK Stendal, wat niet bepaald de moeite waard was.
Eenmaal aangekomen bij het stadion van Lübeck, waren wij ook niet bepaald welkom getuige de boze reacties van de Ultra’s. Toen bleek dat we Nederlands waren, mochten we ’gelukkig’ door. Buiten het stadion, wat overigens wel de moeite waard is om te bezoeken, was het een verschrikkelijke wedstrijd. Ik denk dat het de slechtste wedstrijd was, die ik ooit in het buitenland heb gezien. Twee teams, waarvan Lupo Martini semiprof is, die er werkelijk waar niks van bakten. De sfeer was nog redelijk, al sloeg het veelal nergens op. Toch vielen er twee doelpunten die wedstrijd, en eigenlijk was daarmee alles gezegd. Lübeck won met 2-0, de spelers van Lupo Martini deden alsof ze zojuist gedegradeerd waren en de Ultra’s gingen nog een keer helemaal gek. Als een speer vertrokken wij richting Rostock.
De weg naar Rostock was slechts een uurtje, en met de inmiddels verlaten ground van Anker Wismar op het programma, ging dat zonder al te veel problemen. Het lastigste was nog om over het hek van het verlaten stadion, waar overigens nog wel plannen voor zijn om in de toekomst in te voetballen, te klimmen. Het stadion verder was overigens prachtig mijns inziens. Zeker voordat ze er weer in gaan spelen nog even langsgaan als je de mogelijkheid hebt. Een verlaten veld ziet er net iets beter uit dan een gerenoveerd….
Ik weet dat, zeker gezien de vorige editie, het inmiddels lijkt op allemaal stoere verhalen, maar wat ik nou in de avond toch weer mee heb gemaakt. Hansa Rostock – Stuttgart stond op het programma. Een club waar ik al ontzettend lang naartoe wil. Vraag mij niet waarom, maar gezien de ligging leek het mij waarschijnlijk een mooie uitdaging er eens te komen. Eenmaal aangekomen, auto geparkeerd en richting het stadion gelopen, werden wij ineens achtervolgd door Hansa Rostock-supporters. Niet van die types met een petje, een sjaaltje en een vlaggetje. Nee, dit waren van die types die je vaak alleen op de foto’s ziet en waarvan je hoopt dat je ze niet tegenkomt tijdens een avondje groundhoppen. Eenmaal dichter tot ons gekomen, kregen we een uitnodiging van een zonder-shirt-lopende, met hakenkruis-getatoeëerde Hansa-supporter. Vier tegen vier, zonder enig commentaar graag. Na drie keer deze uitnodiging te hebben afgeslagen, nam de beste ‘supporter’ het gelukkig van mij aan dat wij niet kwamen om te vechten. Wij vervolgden onze weg maar ben ergens bij 50 gestopt met tellen hoe vaak ik nog achterom heb gekeken. Een bijzondere ervaring zal ik maar zeggen.
De wedstrijd dan. FC Hansa Rostock – VFB Stuttgart voorspelde vuurwerk te worden, en dat werd het zowel op, als naast het veld. De opkomst was waanzinnig. Zowel de Ultra’s van Hansa als die van Stuttgart hadden een vuurzee aan fakkels. Het stadion stond in vuur en vlam en duizenden kelen werden schoor geschreeuwd. Wat een sfeer hing hier zeg. Het stadion was na lange tijd weer eens uitverkocht. Iedereen wilde hierbij zijn, iedereen wilde het ooit zo grote Hansa weer eens zien schitteren. Het gebeurde dan ook al na 7 minuten dat het stadion ontplofte. 1-0 tegen het grote Stuttgart, en mijn shirt zat onder het bier. De mensen waren werkelijk uitzinnig van vreugde en wisten niet waar ze het zoeken moesten. De tijd tikte door, en kwam steeds dichter bij het einde. Fakkels en rook werden de hele wedstrijd afgestoken en mensen sprongen en zongen 90 minuten lang. Vlak voor tijd was daar dan de bevrijdende 2-0 voor Hansa. Mensen vielen over elkaar en klampten zich aan elkaar vast. Hun Hansa Rostock had eindelijk weer eens gewonnen van een grootmacht. En ik? Ik had geen betere wedstrijd kunnen kiezen. De ervaring van deze DFB Pokal-wedstrijd, zal mij altijd bijblijven. Vol adrenaline kon ik weer terug naar Rotterdam, en liet een wederom mooi Groundhopweekend achter mij….
