Vliegendekeeper

Amateurvoetbal, het mooiste voetbal wat er nog is. Hoe lager het niveau, hoe toegankelijker het voetbal. Geen restricties of overheden die zich bemoeien met wedstrijden. Nee, gewoon voetbal kijken zoals voetbal bedoeld is. Ik ga nog een stapje verder. Buiten dat ik geniet van het voetbal ben ik er ook nog in actief. Afgelopen zaterdag was het weer vroeg. Kwart over 6 ging voor het eerst de wekker en mocht ik eindelijk weer met mijn eigen jeugdelftal opstap. Zo’n zomerstop is altijd leuk. Lekker op vakantie en lekker genieten van goed weer, maar eigenlijk mis je toch het competitievoetbal als je het mij vraagt. Zaterdagochtend vroeg uit de veren, verzamelen op een verlaten parkeerplek en met z’n allen richting de vereniging waar we moeten voetballen.Het moge duidelijk zijn. Afgelopen zaterdag begon het weer en ik had er maar wat zin in…….!

Voor wie mij niet kent; ik ben dit jaar alweer voor het vierde jaar jeugdtrainer bij de BVV Barendrecht. Daarnaast sta ik op de zaterdagmiddag zelf ook nog weleens in het doel. Je kent het wel, een vriendenteam waarbij je elkaar lekker verrot scheldt, twee dagen niet meer met elkaar praat om vervolgens jezelf af te vragen waar het nou eigenlijk fout ging. Nee, voetballen zelf kan ik niet. Ik sta in de goal, val af en toe een hoek in en met een beetje geluk schieten ze wat ballen tegen mij aan. Leuk vind ik het wel, kunnen doe ik het niet…. Mijn passie ligt bij het trainen van (jeugd) elftallen. Van tevoren een plan maken, kijken naar de statistieken van je tegenstander en bovenal kijken hoe je de jongens van jouw team week in week uit kan motiveren en kan laten groeien als voetballer. Het leren van voetballen, het werken aan de individuele én teamkwaliteiten is het mooiste wat er is. Neem nou vorig jaar. Trainer van negen jongens vanaf het begin van de competitie. De jongens kenden elkaar wel, maar hadden nog nauwelijks als team samengespeeld. Drie keer per week stonden we op het veld, één keer per week speelden we een wedstrijd. De jongens groeiden in hun kwaliteiten en het team werd bijna onverslaanbaar. Ik was week in week uit een trotse trainer. Zolang de jongens genoten, genoot ik ook. Het gaf mij nog meer plezier in het voetballen dan dat ik al had….

Ik blijf nog even bij vorig jaar. Na wekenlang voetballen stonden we de laatste wedstrijd van het seizoen bovenaan. We moesten winnen voor het kampioenschap en tegen de nummer vijf uit de competitie zou dat wel even gaan gebeuren. Natuurlijk was dit niet de manier waarop je een wedstrijd benaderd maar ja, je praat hier over jongens van 9 / 10 jaar, wat verwacht je? Voor aanvang van het duel liet ik een filmpje zien. Een filmpje opgenomen door een heel goede vriend, waarbij Giovanni van Bronckhorst de jongens toesprak. Niet in elkaar gezet, gewoon echt tegen de jongens. Hij sprak de jongens toe in de voor hen belangrijkste wedstrijd van het jaar. De jongens vonden het geweldig en ik genoot met hen mee.

We begonnen onze wedstrijd, de zijlijn stond vol met ouders, opa’s, oma’s en zelfs vrienden en familieleden van mijzelf. Het leek de jongens doen verstijven. 0-2 binnen 6 minuten, de paniek sloeg toe. Vlak voor rust maakte wij 1-2, maar direct uit de aftrap werd het weer 1-3. De scheidsrechter floot voor de rust en de jongens liepen hoofdschuddend naar de kleedkamer. Nog steeds vergeet ik niet wat er op dat moment gebeurde. Mensen zeggen vaak dat het op het veld moet gebeuren en natuurlijk valt daar wat voor te zeggen. Maar echt, onderschat de kleedkamer niet! Ik kom binnen, negen jongens met de koppen naar beneden. Ik zeg jullie heel eerlijk ook ik had er geen geloof meer in. De belangrijkste wedstrijd van het jaar en alles zat tegen. Kan gebeuren en het was aan ons om die knop om te zetten. In plaats van boos te worden bedankte ik de jongens. Ik bedankte ze voor een geweldig jaar. Het was een geweldig seizoen met als resultaat dat we vandaag de kampioenswedstrijd mochten spelen. Niet 20 mensen langs de lijn maar misschien wel 50, 60 of zelfs 70. Allen waren ze hier voor hen, een prestatie die ze van tevoren hadden neergezet. Voor die mensen moesten wij de kleedkamer uitkomen met opgeheven hoofden. Klaar om er nog een geweldige strijd van te maken. De reactie die ik toen kreeg zal altijd op mijn netvlies blijven staan. De jongens veerden op, gaven mij gelijk en zeiden zelfs dat winnen niet belangrijk was. Natuurlijk wilden wij allen kampioen worden maar hoe realistisch was dat nog? Ze moesten de tweede helft laten zien dat ze gegroeid waren. Gegroeid van kleine mannetjes tot grote meneertjes. Ze wilde iedereen laten zien dat wat er ook voor uitslag op papier kwam, ze er voor hadden geknokt als een team. Ik zei ze dat er ooit een moment gaat komen dat ze terug denken aan deze dag. Het enige waar ze voor moesten zorgen was dat ze deze dag zouden herinneren als een dag waar je geen spijt van hebt. Een dag waar je jezelf niet verwijt dat je de kans om kampioen te worden had vergooid vanwege zenuwen of angst. Het leek te werken! De mannen gingen strijdlustig naar buiten voor misschien wel hun mooiste tweede helft ooit…..

Het voelde goed, het voelde echt ontzettend goed! Ik liep het veld op en zei nog tegen mijn maat van het filmpje dat het ging gebeuren. Ik wist niet wat, maar het ging gebeuren. De tegenstander nam de aftrap en de jongens zaten er direct op. De druk was hoog en we wisten binnen 3 minuten de aansluitingstreffer te maken. 2-3 met nog 20 minuten te gaan. Het geloof kwam terug, de jongens kregen vuur in hun ogen. Wij kregen kans op kans en pas 7 minuten voor het einde wisten we op een 3-3 te komen. De tweede helft was voor ons, maar toch moest die ene goal nog vallen. De spanning steeg en ook de jongens werden steeds ongeduldiger. Wij kregen een strafschop maar misten. 3-3 met nog 2 minuten te gaan. Iets in mijn hoofd zei dat ik de scheidsrechter moest roepen. Moest zeggen dat hij er nog 5 minuten bij moest plakken. Kan natuurlijk helemaal niet, maar man we waren zo dichtbij. Voor rust opgegeven, na rust herrezen. Het moest al tijd zijn geweest toen wij de bal kregen op het middenveld. Nog een kans, nog een mogelijkheid. Ik denk dat het op 12 meter van de goal was. Hij moest hem afleggen, nog steeds ben ik daar van overtuigd. Hij deed het niet en besloot te schieten. Een rollertje, niets meer dan dat. Toch ging de bal er op een onverklaarbare manier in. De keeper maakte een fout, een ongelofelijke fout, maar wat maakte het uit? De jongens schreeuwden het uit van vreugde en ik wist ook niet meer waar ik moest kijken. 4-3 in de allerlaatste seconde en daarmee waren wij kampioen! Het mooiste moest toen nog komen. De jongens deelden het niet met elkaar, nee de jongens deelden het met mij als trainer. Allemaal kwamen ze op mij afgerend, allemaal vierden we feest. Het was de mooiste afsluiter van het jaar, het mooiste wat voetbal te bieden heeft.

Amateurvoetbal is veel meer dan 11 tegen 11. Amateurvoetbal verbindt, verbroederd en is prachtig. Winnen of verliezen, het teamgevoel moet voorop staan. Afgelopen zaterdag begon het weer. Een nieuw team, een nieuwe taak. De eerste wedstrijd verloren wij dik, maar na de ervaring van vorig jaar weet ik dat met de juiste inzet, met de juiste mentaliteit en met het juiste teamgevoel ze alles kunnen overwinnen. Actief zijn in het amateurvoetbal is mooi. Probeer het als je de mogelijkheid hebt want je krijgt er ontzettend veel voor terug….