Als je voetbalt op het laagste van het laagste niveau, dan weet je wat voor impact een zomerstop vaak heeft. Immers, een barbecue is vaak zo gezellig dat het een wekelijkse reünie gaat worden, het terras is je favoriete plek en je kan ook dat dagje strand niet voorbij laten gaan zonder het nemen van een aantal bier.. Elke zomer hetzelfde ritueel, vergetend dat je elk jaar wel een jaartje ouder begint te worden. Wanneer het einde van de zomerstop nadert en de conditie wordt getest is het altijd schrikken geblazen. De zomerstop is voorbij, de eerste voetbal zaterdag nadert en eigenlijk ben je er helemaal nog niet klaar voor. Toch zal je moeten, toch zal je die knop om moeten gaan zetten of je lichaam er nou aan toe is of niet.
Afgelopen zaterdag was het zover, de voetbal zaterdag was weer daar! De gezonde spanning borrelt zaterdagmorgen al op, de tas wordt drie keer zo vaak gecontroleerd als normaal en de macaroni hark je naar binnen. Je wilt naar het sportterrein, de kleedkamer, de kantine, het veld, naar je vrienden. Hier heb je zo naar uitgekeken, hier heb je zo op zitten wachten.
In de kleedkamer breekt het angstzweet uit of het shirt je nog wel past en is er gelach bij wie het shirt te krap is. De eerlijkheid biedt te zeggen dat de aantallen bij wie het shirt niet meer paste aanzienlijk was. Eenmaal aangekleed denk je dat je er klaar voor bent. Je geeft aan bij de leider dat je het liefst maar één helft wilt, maar krijgt meteen te horen dat er al minimaal 5 voor je waren met dezelfde vraag. Niet zeuren en gewoon voetballen. Dit is tenslotte waar ik zo naar had uitgekeken.
De warming-up, na paar keer heen en weer lopen ga je al wandelen, het zweet gutsend van het voorhoofd. Je bent niet de enige en al gauw laat je de warming-up voor wat het is en sta je met 4 man te pingelen met een bal. Je balgevoel is ver te zoeken, heel ver en verdomd, daar komt de scheidsrechter al aan, hij zal zo het beginsignaal geven voor dit eerste potje, voor de beker, ook nog eens tegen een ploeg die 2 klassen hoger dan die van jou speelt. Waarom had ik hier ook alweer zo naar uitgekeken was de vraag die ik maar niet uit mijn hoofd kreeg….
Na een paar minuten en wat loopjes verder, achter je jeugdige tegenstander aan, slaat het zuur je al in de benen. Dit is die ene grote vrees op zo’n eerste zaterdag. Eigenlijk wil je al gewisseld worden. Je maatjes lijden ook, al na een kwartier lijkt iemand geblesseerd uit te vallen en word enkele minuten behandeld. Geblesseerd of niet, het zijn ideale onderbrekingen. Gouden minuten, even op adem komen, en de bidon leegknijpen. Het gaat moeizaam, je benen doen totaal niet wat je hoofd wilt en je reageert het af op je medespeler, die volgens jou weer lucht staat te dekken en nog niet een goede pass heeft gegeven. Je weet zelf ook wel dat je geen haar beter bent. De scheidsrechter fluit voor de rust, we staan ruim achter maar iedereen is blij dat de eerste helft erop zit. Het te hete kopje thee slinger je naar binnen, moegestreden maatjes stappen onder de douche, verse krachten doen net alsof ze de boel op sleeptouw komen nemen. De tweede helft gaat beginnen en weer komt bij mij de vraag naar boven, waarom had ik hier nou zoveel zin in?
De in de eerste helft geblesseerd geraakte teamgenoot blijft wonderwel staan, hij was niet geblesseerd, maar had behoefte aan een zelf ingelaste pauze. De tweede helft weet je dat je een verloren wedstrijd speelt, je weet dat de vele extra kilo’s bij menig speler hun tol begint te eisen, en door je eigen onkunde leid je vaak zelf de tegenaanval voor de gasten in. Je kunt dan maar één ding doe, en gelukkig beheerst je team dat als geen ander. Lol hebben, laten zien dat je plezier uitstraalt met je maatjes. Je kunt de ene poot nog amper voor de andere krijgen maar de teamgeest maakt iets los. De iets te serieuze tegenstander blijkt er moeite mee te hebben, en verrek, we komen twee keer bij hun doel en twee keer weten we zelfs te scoren. Je feliciteert de doelpuntenmaker en samen sjok je weer terug naar je eigen helft. Je vraagt de scheidsrechter hoelang het nog is, hoewel het nog vijf minuten is, mag hij van jou best affluiten. De scheidsrechter zegt dat niet te willen, maar een minuut later blaast hij toch af. Je verliest kansloos met je team, 2-7. Waarom had ik juist hier zo naar uitgekeken?
Gezamenlijk strompel je naar de kleedkamer, je kan de kicksen amper uit krijgen en een ieder is helemaal kapot. Als je jarige maatje met een kratje bier de kleedkamer binnenkomt, veer je weer op en analyseer je samen de veelal slechte passes of beroerde balaannames. Iedereen gilt het uit van het lachen. Twee keer wordt de vraag gesteld, waar waren we aan begonnen en met een grote glimlach stapte ik onder de douche…
De wedstrijd zit erop, tijd voor de derde helft. In de kantine leg je een bodem met de traditionele gehaktbal van de plaatselijke slager en je neemt plaats aan de tafel van je teammaatjes. Het sociale aspect van een kantine blijft een bijzonder fenomeen. Al gauw vliegen de meters bier over tafel en gaat de muziek harder. Het is weer als vanouds. Je eerste vrienden moeten zich weer bij het thuisfront melden, al houdt niet iedereen daar zich aan. Er wordt wéér gelapt en je team is weer eens de gangmaker in de kantine. Weer wat later moeten eigenlijk de meesten naar huis, maar ach laten we nog één keer lappen, dit heb je toch zo gemist. Doe er ook maar schaal bittergarnituur bij roept iemand en zo blijven wij nog wel even hangen. Als de tijd van gaan dan toch echt is gekomen, de fietstocht naar huis iets langer dan anders duurt, is thuis de bank je grote vriend. Even zo laat thuisgekomen teamgenoten melden in de groepsapp dat ze veroordeeld zijn tot de magnetron. Ik vind het allemaal goed. Match of the Day begint zo en daarmee komt er een einde aan een geweldige dag. Nog zes dagen, dan is het weer zaterdag. En ik? Ik besef ineens waarvoor ik hier zo ontzettend naar uit heb gekeken…….
Klaas Sjoerd de Vries, speler van SC Veenwouden 4
