Boca Juniors, de derby van Rio de Janeiro tussen Fluminense en Flamengo en het bezoek aan twee wereldsteden in Zuid Amerika. Het klinkt niet alleen als een droomreis, voor mij is het er ook een. Toen de kans zich voordeed, hoefde ik niet lang te twijfelen. Zuid Amerikaanse passie, voetbal aan de Copacabana en oude vervallen stadions. Een reis die ik in mijn dromen al tientallen keren zag maar nu eindelijk ook kon maken.
Mijn passie voor voetballen gaat ver. Van trainen van de jeugd tot aan reizen naar het buitenland en van elke zondag in de Kuip tot elke zaterdag als keeper in de kelderklasse van het Nederlandse amateurvoetbal. Voetbal is mijn passie en hetgeen waar het grootste gedeelte van het leven omdraait. Dat het soms wat teveel van het goede is, hoef je mij niet te vertellen. Dat het een van mijn grootste dromen vervolgens in de weg zou staan, had ik echter nooit kunnen denken.
Zaterdag 2 februari. Eindelijk weer eens voetballen nadat de winterstop weer langer duurde dan zou moeten. Een koud, nat en modderig veld waren vandaag het decor. Na 15 minuten nog geen bal gehad, 2-0 voorsprong en je vraagt jezelf af wat je vandaag weer allemaal te wachten staat. De concentratie verdwijnt, je wordt minder alert op bepaalde situaties. Een corner tegen, eindelijk wat te doen en vol overgave ga je naar die bal toe. Geen man in de buurt, op het oog een gemakkelijke vangbal. Je komt neer op de grond, een krak en in een fractie van een seconde lig je op je rug. Ik schreeuwde het uit van de pijn, wist dat het foute boel was en dacht gelijk aan maar een ding. Dag reis, dag grote droom…
De dagen daarop waren dramatisch. Enkel breuk in combinatie met knie uit de kom of toch ‘slechts’ de kruisband? Pijnlijk maar niet zwaarder dan het mentale gedeelte. Die droom, die ene droom. Niet aanstellen werd er gezegd, je kan altijd nog richting Zuid Amerika. Gewoon geduld hebben. Het voelde anders, het voelde als datgene waar je zolang naar hebt uitgekeken, het voelde als ‘ once in a lifetime’. Zou het er ooit nog wel van kunnen komen? De onzekerheid sloeg toe….
Vrijdag ochtend, ik lig op de bank, been omhoog, laptop op schoot. Op de achtergrond zachtjes wat muziek, ik luister nauwelijks. Het nieuwsbericht en het woord voetbal trekt direct mijn aandacht. Een brand in een jeugdcomplex, tien doden, nog meer gewonden. De derby van het weekend staat op losse schroeven en zonder te horen waar het overgaat wordt het volgende nieuws alweer voorgelezen. Direct wil ik het opzoeken maar hoef er niet veel voor te doen. ‘Brand in jeugdcomplex Flamengo eist tien doden’. Flamengo, een van de grootste clubs uit Brazilië, de club die ik dit weekend eindelijk zou bezoeken. Ik lees verder; 10 talentvolle voetballers, tussen de leeftijd van 14 en 17 jaar, omgekomen in hun slaap tijdens de brand van die nacht. Een koud gevoel bekruipt mij, kippenvel verschijnt op mijn armen. Talentvolle voetballers, kilometers verwijderd van hun familie op zoek naar die ene droom. Profvoetballer worden en de weg naar Europa weten te vinden. Het klinkt onwerkelijk maar het staat er echt. Mijn gedachten krijg ik er niet meer vanaf, het nieuws slaat in als een bom…
Daar lig je dan, te dramatiseren op de bank omdat jou reis niet door kon gaan. Een in duigen gevallen droom omdat het eens tegen zit in het leven. Het nieuws bericht deed wat met mij. Dromen zijn mooi, niet altijd komen ze uit maar het geeft je wel een doel. Een doel waarmee je iets wilt bereiken in het leven, een doel waarmee je dingen wilt zien. Tien jongens van Flamengo hadden ook een droom, een droom om de beste te worden van de wereld. Natuurlijk haalt niet elke speler het, maar ze leven om te voetballen. Alles gaven ze er voor op in de hoop dat ze het hun familie ooit eens konden terug betalen. Een snelle brand, tien dromen in een klap verdwenen. Nooit meer voetballen, nooit meer scoren en nooit de profvoetballer worden waar je jarenlang voor hebt gewerkt. Ik kijk nog eens naar mijn been en denk nog eens terug aan de afgelopen dagen. Stel je niet aan man, raap jezelf bij elkaar en ga herstellen. Wees blij met wat je hebt en geniet van elke dag. Jij zal herstellen, hun nooit meer….
Het heeft niets met egoïsme te maken. Mensen kijken nou eenmaal eerst naar hun eigen problemen, balen nou eenmaal eerder van hun eigen ongemakken dan die van een ander. Toch zet zo’n gebeurtenis je wel aan het denken. Wij willen altijd maar meer, altijd maar groter mooier en leuker. Gisteren avond keek ik naar de wedstrijd Flamengo – Fluminense. De eerste 90 minuten na het verschrikkelijke drama van vorige week. De wedstrijd stond in het teken van de herdenking van de tien omgekomen spelers. Tranen bij supporters, kippenvel en koude rillingen bij mij. Leef je dromen zolang je kan maar vergeet vooral niet gelukkig te zijn. Het hoeft niet altijd mooier en beter, maar wees eens blij met wat je hebt. Tegenslagen kom je te boven, tegenslagen kan je verwerken. Jij hebt gelukkig nog wel die kans……..
Vliegendekeeper
